Na jarenlang wachten hebben de fans van Final Fantasy VII eindelijk hun wens waar zien worden, Square Enix heeft het eerste deel uitgebracht van de remake van Final Fantasy VII. Het eerste deel want Square Enix heeft besloten om de remake te verdelen in meerdere delen (hierover later in een column meer). Nu heb ik zelf nog nooit Final Fantasy VII verder gespeeld dan de eerste dertig minuten en de demo van de remake tot net na de eerste baas (wilde de rest niet weten) dus kan ik zeggen dat ik er redelijk blanco in ben gegaan toen ik aan het spel begon.
Groots bombastisch verhaal maar zo teer
Het verhaal van Final Fantasy VII Remake draait om Cloud Strife, een ex-SOLDIER die huurling is geworden en wordt ingehuurd door de eco-terrorist groep Avalanche. Zij hebben zijn hulp nodig bij het opblazen van een reactor van de organisatie Shinra. De reactor draait namelijk op een goedje genaamd Mako wat eigenlijk de levensenergie is van de planeet. En hoewel de missie niet helemaal verloopt zoals men verwacht moet Cloud bijna verplicht in de sloppenwijk blijven waar Avalanche vandaan komt waar hij langzaam maar zeker respect begint te krijgen voor de groep en begint te geloven in hun doel.
Verwacht echter in Final Fantasy VII Remake niet het volledige verhaal van het origineel. Square Enix heeft namelijk bekend gemaakt dat het spel je namelijk alleen het gedeelte in de beginstad Midgar laat ervaren. Hier heeft men bij een aantal geliefde karakters de broodnodige verdieping aan toegevoegd zodat je meer over hun motivatie en verleden leert. Toch houdt het spel volgens Square Enix voor 90% vast aan het originele verhaal waarbij men een paar kleine dingen heeft veranderd.
En wat mij persoonlijk heel erg opviel aan het verhaal is dat men zo veel liefde en aandacht heeft besteedt aan karakters die fans al zo veel jaren kennen. Een van die karakters is bijvoorbeeld Aerith die met haar introductie in deze remake gelijk je hart weet te veroveren. Haar introductie is zo gevoelig gebracht dat je zelfs een beetje betoverd wordt. En je snapt op dit moment dan ook dat je met iets bijzonders in aanraking bent gekomen.
Totaal ander battle systeem.
Square Enix heeft heel hard gewerkt om het spel een update te geven naar de moderne tijd qua gameplay. Hierbij hebben ze de gameplay vervangen door het bekende ATB systeem dat al flink wat Final Fantasy delen heeft ondersteund op het gebied van Combat. Het overbekende turn based combat wat je dan ook misschien nog kent van het origineel is volledig de deur uit gegaan, zelfs als je het spel in Classic Mode speelt zal je nog steeds gebruik moeten maken van dit systeem, wel zal je hierbij worden geholpen met bepaalde acties zodat je zelfs als beginner goed mee kan komen. En dat is heel hard nodig want de gameplay is razendsnel. Je moet goed opletten want de vijand wacht niet op je. Je kan misschien wel de Classic Mode zien als een tutorial modus, om het systeem te leren zonder gefrustreerd te raken als je niet verder komt, misschien als een story mode die je tegenwoordig wel vaker ziet.
Waar de classic mode je nog een beetje aan het handje houdt is dat bij Easy en Normal totaal niet meer het geval. Waar je bij Classic mode namelijk van ieder karakter een beetje een all round karakter kan maken door simpelweg alle AP (experience) in alle slots te gaan plaatsen is dat iets waar je bij Easy en Normal niet meer weg komt. Hier moet je rekening gaan houden met welk karakter je een tank wilt zijn, wie een beetje all-round, wie wordt een healer en wie wordt je mage. Want hoewel je ieder karakter alle materia kan geven (en materia is hoe je je karakters de mogelijkheid kan geven om spells uit te spreken voor healing en bijvoorbeeld) is dat misschien niet altijd even slim. Je zal bijvoorbeeld er al snel achter komen dat niet iedereen geschikt is om het gevecht van dichtbij aan te gaan.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de beroemde summons die je tot je beschikking kan krijgen. Deze grote krachtige wezens zullen als je ze oproept hun mannetje/vrouwtje staan en hierbij heel veel damage doen bij je tegenstander om zelfs wanneer hun tijd voorbij is er uit te gaan met een gigantische massale aanval waar je stil van wordt.
Verdiep je dus een beetje in het combat systeem, volg de tutorials en speel vooral de VR battles want op die manier leer je het snel zonder grote gevolgen en dan, dan word je beloond met een gigantische boss-fight, gigantische monsters die je echt slim moet spelen. Je moet goed letten op de aanvallen en de zwakheden van deze vijanden om zo dan uiteindelijk na een groots episch gevecht met een goed gevoel ze neer te halen.
Niet alles anders
Waar het combat systeem een grote verbetering is in vergelijking met voorheen kan dat eigenlijk niet gezegd worden over een aantal andere dingen. Om te beginnen met het lopen door de wereld. Je krijgt regelmatig het gevoel dat je misschien wel over iets heen kan lopen of een richeltje af kan lopen maar dat is niet het geval. De speelwereld zit vol met de zogeheten “invisible walls” waardoor je dus af en toe wordt tegengehouden zonder dat je iets kan zien. Het is aan de ene kant misschien iets wat je in deze tijd niet meer gewend bent omdat wij steeds meer open werelden gewend zijn maar het heeft wel iets nostalgisch bij dit spel, het lijkt zelfs bijna alsof het bewust is gedaan (al hoort dit ook wel een beetje bij de franchise want ook de nieuwste delen hebben er last van).
Ook de side-quests in het spel zijn niet helemaal van het niveau van een hedendaagse RPG. Waar wij het niveau qua side-quests van spellen als The Witcher 3, Dragon Age en Mass Effect gewend waren is het bij Final Fantasy VII Remake een beetje een tegenvaller. Niet alleen is het aantal een beetje tegenvallend maar ze zijn voornamelijk fetch and retrieve quests waarbij je iets moet halen en weer terug moet brengen wat je soms zelfs naar andere sectoren brengt wat dan ook een flinke wandeling betekent in het begin. Gelukkig zijn het niet veel side-quests zodat het tempo snel weer omhoog wordt geschroefd.
En toch, de invisible walls, de tergende side quests, het zijn dingen die je het spel al snel vergeeft want het verhaal en de gevechten in het spel maken het eigenlijk allemaal goed.
Grens tussen cut scenes en gameplay vervaagt
Square Enix is een ontwikkelaar die altijd alles uit de kast weet te halen met de CGI videos in Final Fantasy. Keer op keer weten zij zich weer te verbeteren en valt ook iedereen zijn mond weer open van de cut scenes. Dat het spel dan vaak grafisch wat minder was kon men toentertijd wel vergeven. Echter de afgelopen jaren kwam men steeds meer en meer in de buurt van de kwaliteit van diverse cut-scenes. Het leek al af en toe te vervagen maar je had altijd wel Square Enix die dan in de CGI scenes toch weer net even de lat hoger wist te leggen.
Met enige nuance kan echter nu worden gezegd dat Square Enix daar wel heel erg dichtbij is gekomen. De grote belangrijke gebieden zien er geweldig gedetailleerd uit en ook de hoofdpersonen zie je overduidelijk aan dat hier heel veel aandacht aan is besteedt. Het is misschien in dat opzicht wel een van de mooiste spellen van deze generatie te noemen. Maar zoals ik al zei, je moet er naar kijken met enige nuance want kijk je iets verder dan zie je dat in de minder belangrijke gebieden de NPC’s en de omgeving zelf er minder gedetailleerd uitzien. Het verschil is soms dag en nacht te noemen waardoor je het gevoel hebt alsof er nog een patch voor komt om de rest wat beter er uit te laten zien, dat er iets niet helemaal goed is gegaan. Ook zie je soms duidelijk dat er wat scaling is gebruikt om het spel op te krikken naar 4K terwijl het spel overigens voor het grootste gedeelte van de tijd draait op een lagere resolutie. Echter dit leidt je maar heel even af omdat je oog al snel wordt getrokken door een andere omgeving waar je mond weer gelijk van open valt of een battle waar je je op moet focussen. Het is dus een beetje dubbel te noemen maar dat het spel er prachtig uit ziet dat staat wel vast en wat daarbij dan ook nog belangrijker is, de framerate blijft gewoon stabiel. In dat opzicht is het een mooi staaltje van dynamic scaling te noemen.
Legendarische soundtrack
Een van de dingen die Square Enix altijd voor elkaar weet te krijgen met de Final Fantasy soundtracks is dat deze altijd wel memorabel te noemen is. Op een of andere manier krijgen ze het voor elkaar dat miljoenen fans van over de hele wereld wel een paar nummers weten te noemen of mee te neuriën. De soundtracks zijn altijd heel divers met een paar overeenkomende kenmerken. Final Fantasy VII Remake is daar geen uitzondering op. Maar er speelt meer mee.
Afhankelijk van het gebied waar je loopt verandert de muziek namelijk mee qua sfeer die er op dat moment hangt. Van heel dreigend naar opeens heel opgelucht in bijvoorbeeld Wall Market. De soundtrack is heel erg divers maar vormt wel op deze manier een groot geheel waardoor je ook niet snel verveeld raakt door de muziek en als je even iets anders wilt horen dan kan je altijd teruggrijpen naar een van de jukeboxen die je regelmatig tegenkomt waar je de muziekdiscs kan spelen die je door het hele spel kan vinden of kan kopen, iets wat de afgelopen tijd een van de collectibles vormt in de spellen. In dat opzicht zal je dus uren aan luisterplezier hebben als je de soundtrack na afloop van het spelen aanschaft want niet alleen wordt de klassieke soundtrack eer aan gedaan, ook de nieuwe muziek weet het origineel te evenaren.
Waar de soundtrack tot tevredenheid stemt is het zoals wel vaker bij Final Fantasy bij de stemmen een beetje een mengelmoes. Omdat de spellen uit Japan komen voelen de Japanse stemmen zoals wel vaker heel erg goed aan bij de karakters. De animaties in het gezicht lopen synchroon met wat er gezegd wordt, je hebt dus ook echt het gevoel dat het allemaal bij elkaar past en de emoties komen duidelijk minder geforceerd over.
Bij de Engelse stemmen is dat gevoel wat minder en krijg je soms ook wat “cringe” gevoelens. Het is soms net iets te veel van het goede waardoor je misschien je wat eerder gaat irriteren aan bepaalde karakters wat zonde is. Toch is ook de Engelse dubbing voor een Final Fantasy spel prima te noemen, er is duidelijk veel moeite gedaan om toepasselijke stemmen te vinden, het is alleen nog even uitvinden hoe het beter op elkaar kan worden toegepast maar misschien is het ook wel een cultuur dingetje. In het westen wordt op bepaalde situaties iets anders gereageerd wat nu dus soms iets te awkward aan voelt. Maakt dat het iets slechts? Nee, het is alleen dat de Japanse stemmen bij de meeste mensen de voorkeur zal hebben en dat de Engelse stemmen misschien iets te veel over de top zijn in de dialogen.
Legt de lat hoog!
Final Fantasy is al sinds het eerste deel een van de belangrijkste franchises geweest voor Square Enix. Het is dan ook niet voor niets dat er grote ontwikkelteams jaren aan het volgende deel werken om zo de fanbase maar ook mogelijke nieuwe fans tevreden te houden. Voor Final Fantasy VII Remake wist Square Enix dat zij voorzichtig moesten zijn. Niet voor niets waren zij heel voorzichtig rond een mogelijke remake toen fans daar al rond de PS3 om vroegen toen het concept remaster/remake al voorzichtig naar voren kwam (natuurlijk een tech demo maken en tonen is dan ook niet het slimste om te doen natuurlijk). Maar Final Fantasy VII is heel gevoelig bij de fans, het verhaal gaat miljoenen fans aan het hart en de karakters zijn voor sommige spelers dan ook meer dan zomaar een karakter in een spel.
Met Final Fantasy VII Remake heeft Square Enix de lat gigantisch hoog gelegd voor zichzelf voor de volgende delen maar ook voor andere ontwikkelaars. Want in bijna alles heeft men het voor elkaar gekregen om de die-hard fans tevreden te stellen maar ze ook weten te verassen door met subtiele wijzigingen het spel ook voor hun verassend weten te houden. Dat je echter nu pas een klein gedeelte (goed, 30 a 40 uur is niet echt klein) van het totale spel hebt kunnen ervaren is natuurlijk jammer maar geeft je ook iets om naar uit te kijken voor de volgende delen en als ze daar net zoveel aandacht aan besteden als aan dit gedeelte dan staat ons nog heel erg wat te wachten. Want als je zoiets teers en geliefd weet om te zetten naar zoiets als dit waar de liefde gewoon vanaf spat, dan kom je wel van hele goede huize.
Final Fantasy VII Remake is misschien niet voor iedereen weggelegd maar is zeker nu, in deze tijd dat wij toch thuis moeten zitten een perfecte mogelijkheid om een keer een JRPG te proberen en een van de beste delen van de franchise opnieuw te spelen of voor het eerst te spelen. Het spel is voor de fans een emotionele rollercoaster om opnieuw te ervaren en voor anderen voor het eerst te ervaren. Verder is het grafisch gezien voor het grootste gedeelte een van de mooiste spellen van deze generatie en wederom weer een meesterwerk te noemen. Het is dan ook jammer dat wij weer een paar jaar moeten wachten om er achter te komen hoe Square Enix het volgende deel aan zal gaan pakken.
We zitten pas in april maar ik weet zeker dat dit spel heel hoog zal eindigen in heel veel eindejaarlijstjes. De titels die nog gepland staan voor dit jaar moeten echt hun best doen om hier overheen te gaan. Voor mij heeft dit spel absoluut mijn hart weten te stelen, is het Final Fantasy X voorbij gegaan en ga ik beginnen aan het origineel maar wat een geweldig avontuur is dit geweest.
Xbox en PC gamers, er staat jullie volgend jaar april iets geweldigs te wachten maar ik zou haast wel willen zeggen dat voor dit spel je gewoon een PS4 (Pro) moet aanschaffen om het nu al te spelen.
Enige nuance aan het cijfer, je kan de genoemde minpunten zwaar opvatten natuurlijk. De side quests zijn matig echter passen gedeeltelijk ook wel een beetje bij de JRPG’s. Ook zijn het er gelukkig niet veel en hoef je ze ook niet per se te doen. De grafische “probleempjes” zie ik zelfs nog wel gedeeltelijk gepatched worden. Uiteindelijk maakt vooral het verhaal en de sfeer veel goed bij mij. Het spel heeft vooral mijn verwachtingen doen overtreffen en zal ook nog vaak opnieuw worden gespeeld denk ik.
