Kratos, God of War, een legende, misschien wel de grootste held in de geschiedenis van de Playstation en nu voor het eerst deze console generatie in een volledig nieuw avontuur in een nieuwe tijd. Welkom, in God of War!
Nieuwe tijd, zelfde Kratos… of toch niet?
Het is de tijd van de Vikingen, we hebben het oude Griekenland achter ons gelaten, de oude goden van weleer zijn er niet meer en Kratos leidt een teruggetrokken bestaan in Noorwegen waar hij niet alleen een vrouw heeft maar ook een kind, Atreus. Zijn leven bestaat uit jagen en zijn contact met zijn zoon gaat moeizaam. Dit alles verandert wanneer zijn vrouw overlijdt en als laatste wens heeft dat Kratos haar as verstrooit op de hoogste berg.
Vanaf hier begint je quest om samen met je zoon op pad te gaan waarbij je niet alleen de andere kant van Kratos krijgt te zien maar ook een groeiende band tussen Kratos en Atreus krijgt te zien waarbij je Atreus langzaam maar zeker ook ziet groeien van klein schuchter jochie naar een krijger.
We zien wel vaker games waarbij een vergelijkbare band te zien is maar zelden wordt het zo liefdevol in beeld gebracht want zelfs Kratos kan in zijn eigen manier een liefdevolle vader zijn, het zijn de kleine subtiele momenten waar je de groeiende band te zien krijgt, hele kleine details waarbij je ziet dat Kratos aan de ene kant die vader wilt zijn waar zijn zoon naar verlangt maar aan de andere kant hij zich ook realiseert dat hij een rolmodel moet zijn voor zijn zoon in de lange tocht die zij moeten gaan ondernemen die je door de rijken van de Noorse goden zal voeren.
Het is in ieder geval een emotionele kant van Kratos die wij nog niet eerder hebben gezien. Waar wij voorheen een grote bruut zagen die overal doorheen ramde en zich bezatte terwijl hij meedeed met orgies zie je nu een vader die met (relatief) geduld aan zijn zoon uitlegt hoe hij moet jagen en hoe de pijl en boog bijvoorbeeld werken. Als je niet beter wist zou je bijna denken dat het een heel vriendelijk avonturen spel gaat worden.
Gameplay totaal overhoop gehaald
Hoewel het misschien in het begin klinkt als een heel liefdevol avontuur hoef je je niet druk te maken of de serie in zal boeten aan zijn bruutheid. Sterker nog, de serie is bruter dan ooit te voren al lijkt het misschien qua schaal te hebben ingeboet.
Voor de eerste keer in de serie krijg je te maken met een waar derde persoons zichtpunt. Dit zorgt er voor dat je qua camera meer vrijheid hebt maar dat je in tegenstelling tot de voorgaande delen soms even het overzicht kwijtraakt in de actievolle momenten. Dit is een kwestie van wennen voor de geharde God of War speler maar is dit je eerste God of War titel dan zal je daar uiteindelijk weinig last van hebben. Het eerste verschil is namelijk dat je nu voornamelijk maar 1 wapen hebt, je hebt nu een grote bijl die naar mate je verder komt in het spel natuurlijk diverse upgrades kan krijgen maar het is iets trager natuurlijk dan de twee zwaarden die je bij het origineel had. Toch valt de snelheid reuze mee. Je zou het bijna niet denken maar met je bijl kan je naar mate je meer skills vrijspeelt razendsnelle combinaties maken qua aanvallen om zo al snel hele veldslagen te kunnen doorstaan. Het is dan ook zeer verrassend te noemen hoe soepel het allemaal gaat.
Wat mij zeer positief verbaasde is hoe Atreus de gevechten een stuk dynamischer maakt. Een duo is natuurlijk altijd fijn om gevechten mee aan te gaan en hoewel Atreus zijn eigen gevechten prima doorstaat komt hij pas echt tot zijn recht wanneer hij je bijstaat. Door middel van zijn verschillende pijlen kan je niet alleen vijanden staggeren maar kan hij ook bepaalde tegenstanders in een keer het loodje laten leggen. Ook heeft hij net als Kratos speciale aanvallen tot zijn beschikking waardoor hij zeker bij de diverse boss fights het verschil kan betekenen tussen overwinning en verlies. Waar de verwachtingen waren dat hij een blok aan het been zou zijn blijkt hij uiteindelijk reuze handig te zijn.
Omdat de wereld een combinatie is van een open wereld en vastgelegde paden heeft men o.a. een boot toegevoegd waardoor je de wereld kan verkennen. Of dit geldt als een verkapt laadscherm voor de diverse gebieden durf ik niet te zeggen maar de gesprekken aan boord zijn niet alleen amusant te noemen maar ook nog eens ter verdieping van de band tussen Kratos en Atreus. Het geeft een moment van rust in het spel terwijl je probeert om je weg te vinden richting je volgende doel en het geeft je ook wat meer verdieping in de achtergrond van het verhaal, de mythes die er rond de Noorse goden hangen en waarom Kratos naar Noorwegen is gegaan.
Wat je misschien niet zou verwachten is dat de emotionele band tussen Kratos en Atreus zo een grote rol zou gaan spelen. Het tilt het spel naar een veel hoger niveau dan je zou verwachten. Sterker nog, het spel weet zelfs het emotionele niveau van The Last of Us te evenaren. Iets wat ik persoonlijk niet had verwacht van God of War waar ik persoonlijk alleen maar verhalen over had gehoord alsof het gewoon een pure hack and slash titel. Blijkbaar vond men dat het tijd werd dat Kratos wat diepgang kreeg en dat is absoluut gelukt. Toch begint het wel een beetje een herhalingsoefening te worden bij de vele Sony titels van de afgelopen tijd. De ouder/kind relatie komt steeds nadrukkelijk naar voren waardoor het misschien niet altijd even goed aan voelt.
Helaas is er nog een klein probleempje met de vijanden en dat is eigenlijk dat je constant tegen dezelfde type vijanden aan het vechten bent. Ja er is wat onderscheid in de elementen waarin de vijanden verschijnen en hun speciale krachten maar het is eigenlijk over het algemeen relatief simpel qua divisies waarin de vijanden en ook de bosses zijn verdeeld. Het wordt heel snel een herhalingsoefening waardoor je eigenlijk als je ze door hebt relatief snel door het spel heen kan gaan, zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad.
Kratos is groots maar de wereld is groter
Omdat dit voor mij de eerste keer is dat ik een Gears of War titel heb gespeeld weet ik niet wat de schaal van de voorgaande titels is geweest echter aangezien constant Atreus bij je is krijg je eigenlijk door het camerastandpunt een beetje de indruk van hoe hij naar de wereld kijkt. Sterker nog, het zorgt er voor dat je het gevoel krijgt alsof je daadwerkelijk je stappen zet in een hele grote wereld. Dit wordt benadrukt door de hele grote wezens die je af en toe tegenkomt. Vreemd genoeg komt dit niet zoals je zou verwachten door de goden in de wereld maar eerder door de vele mysterieuze wezens die je op je pad zal gaan tegenkomen. HIerbij is misschien wel de grootste een medestander namelijk de World Serpent. Het spel maakt gebruik van een zeer grote open centrale hub die uiteindelijk leidt naar kleinere meer gecontroleerde omgevingen die op een efficiente manier je er van af leiden dat het uiteindelijk steeds kleinere “levels” zijn waar je doorheen gaat. Doordat je vaak op een manier maar naar het volgende gedeelte kan maar het wel weer zeer open en grote omgevingen zijn leidt het af dat het wanneer je in zo een gebied bent het eigenlijk een zeer lineaire ervaring is die door die grote hub niet zo aanvoelt.
Kratos reist met Atreus ook naar diverse realms, deze realms zijn dan wel een stuk kleiner dan de wereld waarin je begint maar ook hier maken ze slim gebruik van de omgeving om je hier niet aan te laten denken.
Wat opvalt aan de werelden waar je speelt is overigens niet alleen de schaal (waarbij ook regelmatig wordt duidelijk gemaakt hoe groot Kratos zelf eigenlijk is) maar ook hoe divers ze zijn. Iedere realm heeft zijn eigen sfeerbeeld waardoor je ook een indruk krijgt hoe men in de Noorse mythologie over deze realms dacht. Het is natuurlijk uiteindelijk nog steeds de visie van de designer en de producer maar het is zeker iets wat mede door het gebruik van runen sfeervol weet over te komen. Je voelt je mede dankzij de bijl je soms echt een viking die door al die diverse werelden heen reist.
Wat overigens zeer bijzonder is van het spel is dat tegen de trend in er sinds de aankondiging het spel een grafische upgrade heeft gekregen. In vergelijking met twee jaar geleden ziet het er niet alleen veel beter uit maar kan men alleen maar zich gaan afvragen of de wereld dan ook zo groot zou zijn geweest of dat de introductie van de PS4 Pro daar misschien bij heeft geholpen om het spel zo mooi en geoptimaliseerd te krijgen.
De power of the Pro!
Hoewel de PS4 het spel er geweldig doet uitzien in 1080p met 30fps moet gezegd worden dat de PS4 Pro een flinke stap overheen doet. Als je een Pro hebt krijg je de mogelijkheid tot een performance modus en een graphic fidelity modus. De performance modus zorgt er voor dat de console zijn best doet om de 60fps te halen (ja, zo zwaar is het spel, de framerate is niet constant helaas) of dat je met de graphic fidelity modus het spel kan spelen op 4K met hierbij maximaal 30fps (en helaas af en toe een frame drop).
Als je kijkt naar de meest soepele gameplay ervaring dan is het grotendeels persoonlijk. Grafisch gezien is er heel erg weinig verschil tussen de game modes behalve dan dat er iets meer details te zien zijn in 4K. Wat meer speelt is de vraag hoe gevoelig je bent voor de frame drops. De performance mode is namelijk erg gevoelig voor frame drops omdat er geen constante frame rate kan worden behaald. Hoe krachtig de Pro namelijk ook is, zelfs deze console kan dat namelijk niet aan in 1080p. Als je er voor kiest om de beste graphics te krijgen zal je helaas ook worden geconfronteerd met frame drops al zijn die een stuk subtieler en heb ik ze persoonlijk zelf nauwelijks gezien. Sterker nog, ik had nauwelijks door dat het spel rond de 30fps draaide. Het spel voelde zeer soepel aan. Qua speel ervaring zou ik persoonlijk voor grafische kwaliteit kiezen op een lagere moeilijkheidsgraad en voor de hoogste moeilijkheidsgraad zou ik gaan voor de Performance Mode.
Overigens is dit een van de weinige titels waarvan duidelijk gezegd kan worden dat je dit gewoon op de PS4 Pro moet spelen. Het spel zit er geweldig uit als je ook een daarbij horende 4K tv hebt met HDR. Het spel komt dan ook uit op het juiste moment waarin deze televisies steeds populairder worden en je met de Pro dan ook de beste papieren in huis hebt.
Een meesterwerk? Potentiele GOTY?
Laten we allereerst eerlijk zijn, God of War is heel veel en de kans is dan ook heel erg groot dat hij bij veel gamers hoog in de top 10 zal gaan komen, misschien zelfs wel op 1. Het spel is in bijna ieder aspect een uitblinker. Grafisch gezien is het een van de mooiste spellen van dit moment, sterker nog, het spel is zo goed geoptimaliseerd dat je een bijna vlekkeloze speelervaring krijgt op de hoogste grafische kwaliteit waarbij dan de Performance Mode er qua graphics nauwelijks voor onder doet.
Ook qua gameplay maakt het spel weinig fouten. Het spel is redelijk vergevend qua foutjes op de lagere moeilijkheidsgraad en bruut op de hoogste waardoor het eigenlijk voor iedereen wel zeer goed te doen is, zelfs voor mensen die voor het eerst een God of War titel spelen.
Hoewel de familieband die centraal staat in het spel niet uniek is moet wel gezegd worden dat het een totaal andere kant laat zien van een van de meest gewelddadige franchises van Sony. Het toont ons dat sommige karakters diepere gronden hebben dan ze je doen denken.
En toch is die familieband hetgeen wat eigenlijk ook een probleem te noemen is uiteindelijk in het spel, niet dat hij niet goed is uitgewerkt want eerlijk is eerlijk, wie wilt er niet een vader als Kratos maar meer dat je een beetje een patroon begint te herkennen in de Sony titels de afgelopen tijd en dat is namelijk de ouder/kind band die centraal staat in het spel. De laatste tijd zijn er namelijk meerdere spellen exclusief verschenen voor de PS4 waar die band centraal in staat en lijkt eigenlijk een beetje de originaliteit aan te tasten van spellen ondanks de kwaliteit waarin ze zijn uitgevoerd. Het geeft namelijk het gevoel alsof men misschien wel te strak samenwerkt en daar de originaliteit door wordt aangetast en dat is erg jammer.
Desondanks doet dit geen afbreuk aan het verhaal of het spel. Sterker nog ik ben nu zelfs zeer geinteresseerd om de vorige titels te spelen zodat ik de volledige achtergrond weet van het verhaal.
Het spel heeft absoluut top 5 potentie maar voorzichtigheid is geboden want dit jaar is nog niet eens halverwege en er komen nog flink wat titels aan die ook die potentie hebben.
