In mijn tijd als Xbox 360 liefhebber moet ik eerlijk toegeven dat ik aardig wat exclusives op de PS3 heb gemist. Sommige spellen vond ik dat niet zo heel erg, anderen wat meer. Ni No Kuni was een van die titels en ik vond het altijd heel erg spijtig dat het een PS3 exclusive was (een console die ik toendertijd wel in bezit had maar mij niet gepusht voelde om het spel aan te schaffen en de console aan te sluiten). Naderhand zat ik altijd wel te twijfelen om het spel te gaan halen maar ondertussen kwam de nieuwe console generatie en besloot ik om het maar te laten liggen en hopen op een remaster of uiteindelijk een deeltje twee.
En die kwam er. Dit keer ook op de PC en dat was misschien wel een hele slimme zet nu men er een soort van Kingdom Builder heeft toegevoegd aan het spel en een strategisch gedeelte om je legers aan te voeren. De vraag die naar boven komt is uiteraard, is het net als het origineel een sterke RPG of gaat het spel ten onder aan teveel kleine dingen die er naast spelen?
Magisch koninkrijk
Waar het originele spel voornamelijk om bekend stond was de samenwerking met Studio Ghibli voor het artwork moet het tweede deel het in flink wat mindere mate doen op dat gebied al werken character designer Yoshiyuki Momose en componist Joe Hisaishi weer mee aan het spel. En laten we eerlijk zijn, de eerste indruk van het spel is inderdaad alsof je daadwerkelijk een geanimeerde film zit te kijken. Uiteraard gebeurt dit door middel van een prachtige openingsscene die je gelijk een introductie geeft van de nieuwe setting van het spel die afwijkt van het origineel. Het tweede deel speelt zich namelijk een flinke tijd na het origineel af, de hele wereld is namelijk veranderd en dat is misschien ook wel ten goede voor mensen die het eerste deel hebben gemist.
Je eerste stappen in de wereld zijn een beetje onwennig, je begint namelijk als Roland, de voormalige president van een ongenoemd land (de Verenigde Staten) die door mysterieuze omstandigheden opeens in deze wereld terecht is gekomen. Je komt terecht in een wereld waar juist op dat moment waar jij bent er een coup wordt gepleegd en jij samen komt bij Evan, de officiele troonopvolger die dus nu door de coup moet rennen voor zijn leven om hopelijk op een dag de troon terug te krijgen. Je wordt al gelijk geconfronteerd dat deze wereld verschilt met die van ons vanwege de andere wezens die er rondlopen maar naar mate de tijd verstrijkt zal je ontdekken dat de werelden toch bij elkaar horen.
Hoewel Evan de toekomstige koning wilt worden kan dat niet zomaar en dus moet je eerst samen met hem op zoek naar een nieuw gebied waar hij alsnog een koninkrijk kan starten en dan alsnog koning kan worden. Een concept wat heel onschuldig wordt gebracht maar eigenlijk wel een beetje als dictatoriaal gedrag overkomt (ondanks dat Evan nog een kind is). En hoewel ik steeds schrijf over dat je samen met Evan de reis maakt is het meer dat jij met Roland die reis maakt omdat uiteindelijk al snel blijkt dat niet Roland de main character is maar Evan (en het spel ook de voorkeur heeft dat bij gevechten je hem als main character kiest).
Maar wat het zo een magisch koninkrijk maakt uiteindelijk is natuurlijk hetgeen van magische wezens, magie en toch dat middeleeuwse tintje gecombineerd met moderne technieken. Het heeft iets wat je probeert mee te nemen met herkenbare dingen en toch iets wat totaal anders is met onze wereld. Persoonlijk is de sfeer in de wereld waarbij je bijvoorbeeld van vesting naar middeleeuws stadje met boeren en handelaren tot aan luchtpiraten kort gezegd uniek te noemen.
Kijk dan ook nog eens naar de grote diversiteit van wezens die je op je reis tegenkomt en je weet zeker dat je niet meer in Kansas bent. De sfeer die men dan ook zet is absoluut zeer magisch te noemen.
Sprookjesachtig maar minder magisch.
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen dat het spel ondanks dat het origineel nog werd geholpen door Studio Ghibli (qua sfeer en grafische stijl) met dit tweede deel toch grotendeels op eigen benen weet te staan. Er werkten nog wel mensen aan mee die ook aan de grafische stijl van het eerste deel hebben meegewerkt maar het complete plaatje is alsnog minder Ghibli invloeden en dat is ook niet zo heel erg. Het tweede spel moet namelijk laten zien dat ook zonder een grote naam voor het artwork de franchise kan voortbestaan, dat is eigenlijk voor iedere franchise op een gegeven moment de bedoeling en dit gaat natuurlijk niet altijd goed maar als ik de beelden van de spellen qua sfeer met elkaar vergelijk dan moet ik zeggen dat ze het redelijk goed voor elkaar hebben gekregen. De magie van het origineel heeft men dan ook van wat ik heb gezien prima in stand gehouden.
Wat ik persoonlijk zo vrolijk vind is dat wanneer je door de wereld aan het lopen bent het spel uitzoomt en je daarbij de figuurtjes in een Chibi stijl door de wereld ziet lopen wat het geheel heel erg aandoenlijk doet ogen waarna je bij bepaalde gebeurtenissen zoals een gevecht of een kleiner gesloten gebied weer naar de karakters toe gaat.
Wanneer je het spel speelt op de PC kan je er voor kiezen om het spel in 4K te spelen met een unlocked framerate waarbij eigenlijk opvalt dat het spel verbazingwekkend licht is voor de hardware. Je kan daarom zelfs op de wat oudere systemen het spel in hoge beeldkwaliteit spelen en dat is absoluut bewonderingswaardig.
Audio is zo jammer
Waar de sfeer door de omgevingen zo magisch aanvoelt kan dat eigenlijk niet worden gezegd over de audio. Ja, de muziek in het spel is regelmatig erg toepasselijk te noemen maar er zit bijvoorbeeld ook een deuntje in wat wel heel erg lijkt op de macarena en op een gegeven moment komt dat wel je strot uit simpelweg omdat het niet helemaal bij het spel lijkt te passen (en de Macarena 20 jaar geleden al irritant was natuurlijk).
Maar de muziek daar is eigenlijk verder weinig aan op te merken omdat je daar eigenlijk nog het minste last van hebt. Het grootste probleem van dit spel op het gebied van audio is eigenlijk het gebrek aan voice overs. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar alles met een stem of alleen de main characters of helemaal niemand maar doe niet sporadisch een stem bij de karakters maar wel alle cut scenes. Dit ouderwetse systeem zorgt gewoon voor veel ergernis omdat je soms denkt dat er bijvoorbeeld iets mis is met je geluid, sterker nog, je hebt regelmatig momenten dat je je afvraagt of er misschien iets mis is met het geluid omdat het opeens stil is.
Waar je aan de ene kant kan komen met het argument dat dit natuurlijk bij het genre hoort (JRPG’s hebben dit tenslotte wel vaker) kan je je aan de andere kant gaan afvragen of dit niet langzaam maar zeker een loos argument begint te worden omdat steeds meer titels (ook van kleinere ontwikkelaars) volledige voice acting aanbieden, al is het maar om de sfeer wat meer over te brengen en de stiltes wat op te vullen.
Wat overigens helaas niet helpt is dat de stem van Evan met de Engelse stemmen zo misplaatst is dat je je regelmatig afvraagt of Evan niet een meisje is, dit omdat de stem van Evan zo hoog is en zelfs de stem van Tani zwaarder klinkt. Echter als we ons hier druk om kunnen maken, dan is het wel iets wat eigenlijk zegt over het geluid en dat is dat je hier absoluut een pareltje in handen hebt op dat gebied en er zeker wel jaloezie mag bestaan op de eigenaren van de speciale collectors edition.
RPG, RTS, SIM?
Ni No Kuni 2 doet zijn best om heel veel stijlen gameplay bij elkaar te brengen om zo er voor te zorgen dat je als speler lang bezig zal zijn met het spel en om zo veel mogelijk diepgang te brengen. Het spel wilt heel erg graag dat je je met diverse aspecten rondom Evan bezig houdt maar wilt ook dat je je wat meer verdiept in alleen de combat en het verhaal maar ook dat je Evan daadwerkelijk begeleidt op zijn reis om een rechtvaardige koning te worden van het land. Het is een gewaagde strategie die men hanteert want hoewel Nier: Automata de diverse speelstijlen perfect met elkaar kon combineren omdat ze relatief bij elkaar pasten. (actie gerelateerd) Bij Ni No Kuni II ligt dat echter anders. Waar een RTS en een SIM nog wat overeenkomsten met elkaar hebben is een RPG dat echter in veel aspecten niet. Ja, veel RTS titels hebben tegenwoordig wel RPG aspecten maar dat is meer omdat men regelmatig meer van dit soort dingen er aan toevoegt omdat RPGS een paar jaar geleden zo een gigantische sprong naar mainstream hebben gemaakt.
Toch laat Ni No Kuni zien dat deze combinatie wel degelijk bij elkaar kan passen. Waar het RTS aspect overigens verplicht is om constant mee verder te werken (en wat je goed in de smiezen moet houden) heeft het sim gedeelte van het koninkrijk daar wat minder verplichtingen bij liggen. Natuurlijk moet je bepaalde dingen nog steeds bouwen maar je hoeft je er niet volledig op te storten als je daar geen behoefte aan hebt. Het zorgt zelfs voor een welkome afwisseling en nieuwe elementen die je niet snel zou verwachten in een RPG. Sterker nog, naar mate je er verder over nadenkt begin je je zelfs af te vragen waarom men dat er niet eerder in heeft gestopt, hierbij moet wel een kanttekening worden geplaatst dat dit niet toepasselijk is bij iedere RPG natuurlijk.
Waar je overigens niet bang voor hoeft te zijn is de random encounters en de turn based actie. Het spel toont dit keer waar je de tegenstanders kan verwachten (en waar je dus bewust achteraan kan gaan om bijvoorbeeld te grinden) en je kan eigenlijk vergelijkbaar qua gameplay in Kingdom Hearts slim de gevechten aan gaan. Ieder karakter in je groep heeft namelijk drie verschillende wapens met speciale aanvallen waardoor je bepaalde tegenstanders makkelijker de strijd mee aan kan gaan. Echter het houdt hier niet bij op want er zijn kleine wezentjes in de wereld genaamd Higgledies die je bij staan.
De Higgledies zijn eigenlijk een soort van teammaatjes (want ze zijn klein) die ieder een specialiteit hebben. Sommige Higgledies (de groenen) kunnen je tijdens de gevechten healen, anderen kunnen weer veranderen in een groot kanon terwijl anderen weer magische krachten hebben. Tegenstanders die dus levels boven je staan kunnen op deze manier alsnog worden verslagen. Ze voegen dus een extra strategisch element toe aan je gevechten in het spel waardoor je bijvoorbeeld van een kansloze situatie alsnog als overwinnaar er uit komen. Het voelt misschien als een beetje de summons uit Final Fantasy maar dan heb je ze eigenlijk altijd wel bij je. Het grappige hiervan is overigens dat je ze wel blij moet houden. Je kan ze niet altijd met elkaar mixen, iedere Higgledie heeft namelijk een eigen karakter wat dus niet altijd met iedereen goed werkt.
Slim spelen is dus absoluut van groots belang en met de juiste strategie kan je zonder problemen heel ver komen.
Conclusie
Met een divers aanbod aan gameplay en een zeer grote wereld is de ontwikkeling van Ni No Kuni II vast geen makkelijk proces geweest maar het harde werken heeft absoluut uitbetaald want het spel is zeker voor RPG liefhebbers absoluut de moeite waard. Het spel gaat uit zijn comfort zone en je moet dus geen JRPG in de klassieke zin gaan verwachten. De combat is makkelijk om te leren maar gaat veel dieper dan hij op het eerste gezicht lijkt te gaan. Voeg hier het strategische gedeelte met je legers aan toe en de Kingdom Simulator en je hebt een spel dat je meer wilt laten doen dan alleen maar gevechten uit te voeren, het spel probeert je echt in Evan zijn karakter te trekken door niet alleen hem te besturen in de gevechten (al kan je ook andere karakters besturen) maar ook door zijn beslissingen als vorst te nemen en die beslissingen zijn belangrijk.
Ni No Kuni II weet mij een beetje in tweeën te splijten. Aan de ene kant vind ik het een geweldige RPG die een zeer geslaagd uitstapje weet te maken naar een RTS en Sim titel in een zeer artistiek sausje maar aan de andere kant confronteert het spel mij keer op keer met een karakter wat eigenlijk meer aanvoelt als een bijrol (terwijl Evan officieel de hoofdrolspeler is) en waarbij het gebrek aan de dialogen eerlijk gezegd gewoon tergend en niet meer van deze tijd aanvoelt. Je kan zeggen dat het een artistieke keuze is natuurlijk maar wees dan bijvoorbeeld helemaal stil en spreek niet bijvoorbeeld slechts een zin bij de dialogen. Wees consistent want op deze manier wordt het niet alleen irritant maar halen de dialogen je zelfs af en toe uit het verhaal.
Je zou kunnen zeggen dat het spel puur voor de JRPG liefhebber is (waar games wel vaker dat probleem met de dialogen hebben) maar daar doe je het spel toch echt te kort mee. Het spel brengt de basis van de JRPG maar weet dat flink op te frissen. Je komt in contact met voor RPGS nieuwe elementen en met een fris combat systeem zal eigenlijk iedere RPG liefhebber genieten. Het is misschien niet zo direct als bij spellen als The Witcher maar het voelt zeker zeer belonend aan. Zeker nu al een van de beste spellen van 2018!
