Hoewel Wolfenstein 3D zelfs nu nog wordt gezien als het originele spel was het overigens al het derde spel in de serie die al in 1981 begon, grote verschil was echter dat het spel nu op de PC uit kwam waardoor hij een groter publiek wist te bereiken. Wat weinig mensen wisten toendertijd was dat het uiteindelijk zou uitgroeien tot een van de bekendste franchises, iedereen heeft er wel eens van gehoord en het is dan ook niet zo gek dat om de zoveel jaar er wel eens is geprobeerd om er een nieuw deel van te maken in de hoop de serie nieuw leven in te blazen en de status van het spel weer te herstellen. Lang was men zoekende tot in 2014 Bethesda een nieuwe Wolfenstein reboot uitbracht, dit keer ontwikkeld door Machine Games. Wolfenstein the New Order speelde zich af in een tijd waar de Nazi’s de tweede wereld oorlog hebben gewonnen en waar eigenlijk de hele wereld in hun macht is, een tijd waar het verzet lijkt te zijn gebroken en jij wordt wakker in een instelling. Vanaf hier begon je strijd die eindigde met de dood van de Nazi’s topwetenschapper Deathshead en jij wordt weggeslingerd door de explosie die volgt op de aanval.
The New Colossus
Het moment dat je bij The New Colossus het spel hebt gestart en de keuze voor de tijdlijn van wie je dood hebt laten gaan aan het begin van The New Order hebt gemaakt wordt je gelijk naar het einde gebracht van The New Order. We beginnen secondes na het einde van het origineel om te zien wat er na is gebeurd om uiteindelijk na vijf maanden in een coma te hebben gelegen wakker te worden. Het eerste wat hier eigenlijk gelijk aan opvalt wanneer je de controle krijgt is dat je in een rolstoel zit. In deze rolstoel (waarbij je wel redelijk goed kan voortbewegen door de duikboot) moet je uiteindelijk bovendeks zien te komen om zo hopelijk de Duitsers verder tegen te kunnen houden om je schip over te nemen. Wat volgt is dan ook een explosie aan geweld maar gelijk de introductie van de manieren hoe jij dit spel kan gaan spelen. Kies je voor een spiraal van openlijk geweld waarbij je als een ware killing machine de aanval in kan zetten voor de bevrijding van de VS of ga je meer de subtiele kant op, die van een geroutineerde spion die stilletjes zijn vijanden uitschakelt zonder een alarm te activeren. De beste keuze uiteindelijk is misschien wel dat hoe hoger je de moeilijkheidsgraad zet hoe meer je beide varianten moet combineren en hoe slimmer je moet spelen want blind een ruimte in gaan en zomaar rond gaan schieten kan natuurlijk niet meer.
Groots opgezet maar niet open wereld
De wereld waarin je je voortbeweegt is er een die je de illusie geeft dat je in een grote wereld aan het lopen bent maar tegelijkertijd ook een die je stiekem een richting opdwingt. Wel krijg je afhankelijk van je speelstijl de mogelijkheid om er voor te gaan om het stilletjes te doen of guns blazing. Dit wordt later zelfs duidelijker aan je gemaakt wanneer je mag kiezen uit drie perks die ieder zijn eigen plus en minpunten hebben. Kies je voor de mogelijkheid om jezelf samen te persen om door kleine gangetjes te lopen waar je anders niet kan komen of kies je bijvoorbeeld om alles wat in je weg komt omver te rammen. Het is voor ieder wat en mede door de grote ruimtes waar je je in voortbeweegt en waar je tegen grote voertuigen (en soms met grote voertuigen) zal vechten is het eigenlijk zelden een moment dat je door hebt dat het soms in relatief kleine plaatsen plaats vindt.
De omgevingen van het spel zijn zeer divers te noemen. Van een gigantische duikboot tot aan een typisch Amerikaans jaren 60 stadje waar je de surrealistische ervaring krijgt met Nazi’s die de boel besturen. De hoeveelheid details die men in het spel heeft gestoken is zeer bewonderingswaardig te noemen. Zelfs de arcade kast in de duikboot is speelbaar en bevat een volledige versie van Wolfenstein 3D maar dan Wolfstone 3D genoemd waarbij je een nazi speelt die het verzet moet uitschakelen en de portretten van Hitler zijn vervangen met die van jezelf, dit is zelfs zo goed om gezet dat zelfs de bekende geheime kamers er nog in zitten. Fantastisch gewoon hoe Machine Games dit voor elkaar heeft gekregen. Het getuigt van veel liefde en toewijding tot de franchise en een leuke terugblik naar de roots van de serie als FPS titel. Dit gevoel wordt versterkt door de cast van diverse karakters om je heen. Er wordt een breed blik aan diverse karakters open getrokken die allemaal hun eigen achtergrond en stijl hebben. Ze hebben allemaal hun eigenaardigheden en als je ze eenmaal beter leert kennen zal je steeds meer van ze gaan houden, sterker nog, sommige karakters zullen je flink weten te verassen ondanks alle cliche’s.
Het geeft je het gevoel dat het spel veel dieper gaat dan alleen een verhaaltje rond veel schietgeweld en hoewel het qua realisme natuurlijk heel ver te zoeken is zal het zeker menig gamer geboeid houden. Als je namelijk verder kijkt naar wat er allemaal te vinden is in de speelwereld en wat de karakters bezig houdt zal je uren bezig blijven om ieder nieuwsberichtje te vinden, ieder gesprek aan willen gaan. Het zijn namelijk die kleine dingen die je meer vertelt over de wereld, de kleine details die net wat extra toevoegen en je laten zien hoe toegewijd Machine Games wel niet is aan het geheel.
Mocht je na afloop van het verhaal nog zin hebben in meer dan kan je naast de DLC ook op zoek gaan naar de diverse agents die er in het spel zitten zodat je uiteindelijk verder kan werken aan het bevrijden van de Verenigde Staten.
Meer dan een standaard shooter maar niet vernieuwend
Wolfenstein is met zijn diverse mogelijkheid van spelen veel meer dan alleen je standaard shooter. Het heeft overduidelijk goed opgelet bij wat er tegenwoordig allemaal plaats vindt in een shooter maar heeft daarbij het klassieke van medipacks niet los gelaten waardoor het eigenlijk moeilijker is geworden wat zeker niet een minpunt is. Wel genereert het overigens terug tot aan een bepaalde waarde maar niet meer volledig. Je krijgt in het spel de keuze om een stealth speelwijze of een rambo stijl shooter te spelen al heb je eigenlijk in veel ruimtes wel een soort van verplichting om je als eerste te richten op de commandanten. Doe je dit namelijk niet dan blijven zij constant versterking oproepen en blijf je lang bezig met het neerschieten nazi’s tot je uiteindelijk de kans krijgt om alsnog dicht bij die commandant te komen en dat tegen te houden.
Eigenlijk brengt Wolfenstein weinig nieuws op het gebied van gameplay maar wordt het voornamelijk gedragen door de toffe actie momenten en het verhaal wat een zeer toffe insteek heeft. We kunnen in ieder geval stellen dat op het gebied van wapens het spel eigenlijk een beetje teleurstelt want ook Wolfenstein maakt gebruik van de gewoonlijke cliche wapens en dan te bedenken dat je tegen veel futuristische tegenstanders moet vechten. Het geeft een beetje een dubbel gevoel waarbij de setting redelijk futuristisch is maar de wapens relatief oubollig. Het geeft het gevoel alsof mensen relatief weinig moeite heeft gedaan om iets origineels er aan toe te voegen op dat gebied. Natuurlijk heeft men nieuwe wapens ontwikkeld en dan specifiek op het gebied van heavy weapons maar die lijken dan voornamelijk er aan toegevoegd om de te sterke vijanden van het eerste deel nu makkelijker te maken. Vijanden als de Panzerhund zijn nu niet meer iets om voor weg te rennen maar om te confronteren en dat is eigenlijk jammer. Je bent dan ook in dat op zicht op zoek naar echte vernieuwing eigenlijk. Iets wat wij nog niet eerder hebben gezien al moet hierbij veel lof worden gegeven voor de missie op de ruimtebasis waar je jezelf moet spelen voor een filmrol. Dit gedeelte is heel erg bijzonder te noemen. De vraag is dan ook, maakt het gebrek aan echte vernieuwing dit dan een slecht spel? Natuurlijk niet, het biedt exact wat het beloofd qua gameplay. Het verhaal loopt als een trein, eigenlijk biedt het spel alles wat je van een moderne shooter verwacht en zelfs meer want qua originaliteit en humor is het absoluut top-notch.
Prachtig!
Als je op zoek bent naar een reden waarom Single Player titels naast het verhaal wat heel diep kan gaan nog steeds bestaansrecht hebben dan is het eigenlijk op het grafische gebied. Want als er een ding is waar Wolfenstein: The New Colossus heel erg goed op scoort naast een verhaal wat al de moeite waard is dan is dat wel op het gebied van graphics. Er is zoveel aandacht besteedt aan ook maar de kleinste details in het spel, de hele wereld wordt op een zeer realistische wijze gebracht qua omstandigheden, mededelingen en meer. Er is overal wel wat beweging te detecteren en eigenlijk valt er op dit gebeid weinig aan te merken. Het is zelfs veilig om te zeggen dat dit een van de mooiste games op dit moment is. Op het gebied van gezichtsanimaties, omgevingen, vijanden (al valt de variëteit daarvan een beetje tegen, er zijn maar een paar nieuwe tegenstanders sinds het eerste deel aan het spel toegevoegd). Men heeft overduidelijk heel veel aandacht besteedt aan de graphics, helemaal als je op de PS4 Pro of Xbox One X speelt en er zijn ook maar weinig studios die dat weten te evenaren.
Het is dan ook heel erg bijzonder te noemen dat het spel zulke indrukwekkende lichteffecten brengt zonder de ondersteuning voor HDR op de PS4. De lichteffecten zijn misschien minder intens dan met HDR maar ook The Witcher 3 liet al zien hoe mooi dat kan zijn toen de PS4 Pro patch daarvoor uit kwam en Wolfenstein gaat er eigenlijk nog een stapje overheen (al komt dat natuurlijk gedeeltelijk voor de diverse lichtbronnen die het spel biedt). Graphics zijn echter ook misschien wel het grootste minpunt van het spel te noemen. Niet zozeer op het gebied van de levels maar de karakters ogen eigenlijk een beetje emotieloos. Hetgeen waar Mass Effect Andromeda voor tot op de grond toe voor werd afgebrand gebeurt eigenlijk hier niet maar toch is dat wel degelijk iets wat kan worden gezien als een minpunt. De karakters ogen flut en levenloos en hoewel ze een emotioneel verhaal gedeeltelijk aan het vertellen zijn is het erg spijtig om te zien dat dat gedeeltelijk op die manier teniet wordt gedaan.
Conclusie
Wolfenstein: The New Colossus brengt ons een nieuw uitgebreid avontuur wat je in heel veel aspecten lang bezig weet te houden en wat ook absoluut dieper in het verhaal wilt trekken dan je misschien in eerste instantie denkt. Het laat zien dat Single Player games wel degelijk een toekomst hebben, niet zozeer qua gameplay alleen waarbij ze nieuwe dingen kunnen proberen maar ook op het gebied van het vertellen van een verhaal. Een Single Player spel kan heel erg diep gaan op het verhaal, meerdere details verstoppen in de wereld omdat je het geheel even stil kan zetten waar dat bij een MMO bijvoorbeeld niet kan. Qua omvang kan uiteindelijk een MMO meer verhaal vertellen omdat het langer duurt om het verhaal te vertellen natuurlijk maar in de 10 uur dat je door het verhaal heen bent heb je een flinke geschiedenis voor je kiezen gekregen over hoe de wereld gebukt is gegaan onder het Nazi regime.
Naast het verhaal is Wolfenstein The New Colossus een uitstekende shooter die zeer soepel speelt. De ijzersterke gameplay van het eerste deel wordt prima voortgezet en dat je het verhaal op twee manieren kan beleven vind ik persoonlijk een zeer leuke toevoeging aan het geheel waardoor er kleine verschillen zitten in het verhaal zelf. Het geeft je het gevoel dat het nog een keer spelen van het verhaal daadwerkelijk meerwaarde heeft wat erg bijzonder is voor een First Person Shooter. Ook het feit dat je zelf na afloop van het verhaal nog een verschil kan maken in de wereld door diverse commandanten door het land uit te schakelen geeft het spel een langere levensduur dan je tegenwoordig van dit soort spellen kan verwachten.
