The Last of Us II – PS4

The Last of Us II – PS4

Kan je een meesterwerk overtreffen? Naughty Dog lijkt het zeker te proberen met The Last of Us 2. Maar is het ze ook gelukt?

Het gebeurt niet vaak dat wij met een spelcomputer worden verrast die meerdere games bevat waarvan je zou kunnen zeggen dat dat de games zijn van een console generatie. Er zijn vaak wel hele goede games maar op een of andere manier is dit een uitzonderlijke tijd en hoor je dat deze generatie wel erg vaak, vooral voor de PS4 lijkt het wel alsof ontwikkelaars extra gemotiveerd lijken om het beste uit zichzelf de halen.

Zeven jaar geleden kwam er aan het einde van de cyclus van de PS3 een zeer bijzonder spel uit namelijk The Last of Us. The Last of Us had een verhaal dat vanaf het begin tot eind je werd meegenomen op een reis die je keer op keer wist te raken. Het had verdriet, het had humor, het had liefde maar ook heel veel geweld. En hoewel de gameplay als je er nu naar kijkt aardig wat problemen had maakte dat toentertijd niet uit want het verhaal maakte dat meer dan goed. 

Nu zijn wij zeven jaar later en is aan het einde van de cyclus van de PS4 (de straaljager generatie) eindelijk het langverwachte vervolg van The Last of Us gekomen. Is dit spel het lange wachten waard geweest?

Screenshots zijn genomen in de eerste vijf uur om zoveel mogelijk spoilers te voorkomen. 

 

Meeslepend, rauw, pijnlijk

In The Last of Us 2 heeft de wereld ook niet stil gestaan. Ellie is ouder geworden, gehardend door de wereld om haar heen en de mensheid lijkt zich langzaam maar zeker te herstellen van de epidemie die de wereld heeft geteisterd. Echter de mensheid is ook veranderd, harder, egoïstischer, alles eigenlijk om te overleven, survival of the fittest misschien wel. Waar er voorheen landen waren is de mensheid komen te vervallen in stammen die nu tegen elkaar strijden. Het is een donkere plek geworden en jij staat er midden in.

In tegenstelling tot het eerste deel draait het dus niet om Joel en Ellie die op pad zijn naar een veilige plek maar vooral om Ellie en de wereld om haar heen. Het is wat rauwer want Ellie haar leven lijkt dan in eerste instantie een stuk veiliger in een dorpje wat zelfs redelijk normaal weet te leven maar de waarheid buiten de hekken blijft nog steeds dat de wereld een duistere plek is en de aantallen van The Infected evenals andere groepen mensen blijven nog steeds groeien.

Net als in het eerste deel zal je voornamelijk gaan sluipen en anderen proberen te ontwijken maar de combat is nog steeds rauw, close combat maar als je liever met een pistool of geweer aan de gang gaat kan dat ook maar niet alleen is dat veel minder effectief maar het is ook problematisch te noemen want je hebt nog steeds op veel plekken een zeer groot gebrek aan kogels.

Het is dus veel makkelijker om close range met je mes aan te vallen of door bepaalde objecten om te bouwen naar effectieve wapens. Dit kost veel minder moeite en zal ook een stuk prettiger spelen. Stealth is ook in dit spel nog steeds belangrijk want niet alle tegenstanders kan je verslaan door gewoon even een magazijn kogels op ze te legen. Daar zijn ze te sterk voor, te snel voor en meestal zijn ze niet alleen.

Zoals te verwachten valt is net als in het eerste deel het verhaal van groot belang. Het spel bevat meerdere belangrijke twists die je soms doen wegkijken van narigheid. Er zitten meerdere momenten in die je met een knoop in je maag zal laten zitten. Het is dan ook echt niet een spel wat je even snel oppakt om een paar uur te spelen. Persoonlijk moest ik mij ook er echt toe zetten om het spel verder te spelen, het was niet zoals bij het vorige deel dat ik niet kon wachten om verder te gaan met het spel. Misschien komt dat wel door het vele brute geweld wat in extreme mate in beeld wordt gebracht, misschien omdat ik het verhaal misschien minder aangrijpend vond als het eerste deel wat mij echt beet pakte vanaf het eerste moment dat ik het spel oppakte.

 

Tot aan de kleinste details (of toch niet?)

Laat het maar over aan Naughty Dog om een spel uit te brengen waar ze zelfs aan de kleinste grafische details hebben gedacht. Denk aan huizen waar spullen onder het stof zitten waarbij je bijna het gevoel hebt dat je de stof er zo van af kan vegen (wat je niet doet natuurlijk want dan laat je nog meer sporen achter). 

Want Naughty Dog heeft de lat voor de zoveelste keer op het gebied van graphics weer een flink stuk hoger gelegd. Na het vrolijke avontuurlijke Uncharted 4 moet gezegd worden dat deze duistere miezerige sfeer perfect wordt neergezet. Helemaal tijdens deze corona periode wist het spel zelfs mijn gemoed sfeer perfect te benaderen.
De wereld ziet er aan de ene kant heel erg levendig uit en aan de andere kant ook desolaat en in verval. Je ziet een prachtige wereld waar de natuur langzaam maar zeker weer de wereld overneemt en waar de mensheid langzaam maar zeker lijkt te verdwijnen. 

Het is heel erg indrukwekkend wat Naughty Dog nog uit de PS4 weet te persen en je vraagt je dan ook af hoe dit de volgende console generatie er uit komt te zien. Net als op de PS3 weet Naughty Dog een console generatie weer af te sluiten met een grafisch pareltje.

Wat naast de graphics zo indrukwekkend is aan dit spel is dat men echt zijn best heeft gedaan om het leven zo dicht mogelijk te benaderen in het spel, de karakters komen zeer natuurgetrouw over, in het opzicht dat men zijn best heeft gedaan om ook daadwerkelijk rituelen van mensen over te nemen, de compassie voor mensen en dier zo realistisch mogelijk over te brengen evenals de relaties die mensen onderling met elkaar hebben, karakters die in hun handen blazen van de kou als ze op je wachten.
En dan de momenten met de gitaar, waarbij je de instructies van het spel kan volgen maar als je creatief bent kan je ook moderne nummers spelen op de gitaar, het is iets kleins maar zo bijzonder, hier een van de vele nummers die mensen op de gitaar spelen in het spel, het is namelijk iets waar ik zo ontzettend blij van word.

Maar ook bij Ellie die subtiel met de camera haar hoofd meebeweegt en als je in de kou een tijdje stil staat dan zie je bijvoorbeeld dat zij met haar mouw haar neus afveegt en zelfs in het begin wanneer ze zich omkleedt dat zij dan heel subtiel even aan haar kleding ruikt om te testen of het nog schoon is. Het zijn kleine details die heel subtiel in beeld worden gebracht (uiteraard wel duidelijk genoeg dat ze je kunne opvallen). Details die net de karakters wat menselijker maken zonder het cliche momentje van condens in de lucht van mensen die uitademen (al zit dat er ook in) om aan te geven dat het koud is.

Het glas dat breekt als je er te ruw langs beweegt wanneer je door het raam heen kruipt, de stappen in de sneeuw die zichtbaar blijft, de wereld is, hoe duister het ook is, een prachtige plek die men heeft weten neer te zetten. En deze wereld, met wat logische omheiningen is in bepaalde hubs best groot te noemen. Je hebt aardig wat vrijheid om te verkennen tot je bepaalde barrières natuurlijk tegenkomt.
Het is dan ook eigenlijk wel vreemd te noemen dat hoewel Ellie nu kan springen je nog steeds regelmatig zogeheten invisible walls tegenkomt waar Ellie niet op kan springen of vanaf kan lopen. Of als je wordt afgeleid door iets in de omgeving dan gaan de karakters door praten alsof je bij ze bent (en het geluid verandert dan ook niet) terwijl je niet eens in de buurt bent. Het zijn van die kleine dingen die op dat moment opvallen als je juist zo veel kleine details hebt verwerkt in het spel. Het haalt je dan net even uit die immersie die het spel biedt want ondertussen bestaat de kans dat je misschien net een object mist als je alle collectibles wilt hebben. 

Naughty Dog heeft voor dit spel gedeeltelijk gebruik gemaakt van het principe “if it ain’t broken, don’t fix it” maar laten wij eerlijk zijn, de gameplay van het origineel was toen al redelijk verouderd en dat verander je op dit moment niet met het toevoegen van een spring knop of het beklimmen van een touw. Want er was eigenlijk wel degelijk wat mis met de gameplay, niet zozeer met wat je allemaal moest doen en hoe er wordt gereageerd (want Ellie speelt een stuk soepeler dan de lompe Joel) maar meer de AI die gewoon nog steeds eigenlijk rondloopt als een kip zonder kop. Waar het in het eerste deel Ellie was is dat nu bijvoorbeeld Dina die soms zelfs in de weg loopt van de tegenstanders en er helemaal niets mee gebeurt. Het was een van de kleine minpuntjes van het origineel maar is nu nog steeds aanwezig waardoor het eigenlijk vervelender is geworden. Wanneer je in een spel grafisch gezien eigenlijk op alle details let en de gameplay in veel aspecten zo ontzettend soepel meewerkt dan is het in dat opzicht toch wel vervelend te noemen dat op deze gebieden er zo weinig vooruitgang is gemaakt.

 

Toegankelijker dan ooit.

Het klinkt een beetje dubbelop, twee totaal verschillende onderdelen en toch zijn ze met elkaar verbonden. De afgelopen jaren zie je namelijk dat veel ontwikkelaars grote stappen hebben genomen om spellen voor iedereen toegankelijker te maken. Kijk bijvoorbeeld naar de Xbox Adaptive controller, een hulpstuk voor mensen met een handicap om zo hun eigen apparaten er op aan te sluiten om zo het spelen van een spelletje makkelijker te maken (wat overigens met een hulpstuk ook is aan te sluiten op de PS4). Of kijk naar het simpele toevoegen van ondertiteling en aanpassingen van de kleuren voor mensen die kleurenblind zijn. Het is iets wat steeds uitgebreider aan bod komt in diverse games. 

Naughty Dog vond echter dat dat niet ver genoeg ging en heeft dusdanig veel opties toegevoegd dat als je het wilt je het spel kan spelen door alleen maar af te gaan op het geluid. Zelfs blinde mensen zouden in theorie dit spel kunnen spelen puur en alleen door af te gaan op het geluid van de omgevingen.

Maar er zijn meer bijzondere opties toegevoegd aan het spel, zo zijn er ook hulpmiddelen om bijvoorbeeld items duidelijker aan te geven voor mensen met slecht zicht (en als je zelf vaak alle items wilt verzamelen dan kan je natuurlijk hier ook gebruik van maken om zo zeker te zijn dat je niets mist).

Naughty Dog wilde een spel maken voor iedereen (zodat zelfs je oma het spel zou kunnen spelen, niet dat die dat waarschijnlijk doet maar het zou kunnen) en heeft dan ook zelfs de mogelijkheid gegeven dat als je meer een casual speler bent dat je gewoon zonder schaamte het spel op zijn allermakkelijkst kan zetten zonder dat je een trophy niet kan halen (en dat juich ik ook weer toe want zelfs ik kan dan een platinum trophy halen 😉 ). Heel fijn wanneer een ontwikkelaar zo meedenkt met iedereen al snap ik dat het een beetje afbreuk doet aan de prestige van een spel uitspelen op het hoogste niveau maar wie weet komt daar ooit via DLC nog een trophy voor.

Maar Naughty Dog heeft absoluut zijn best gedaan om er voor te zorgen dat iedereen een zo comfortabele ervaring kan krijgen gameplay wise en dat is zeker bewonderenswaardig te noemen.

 

Grotere rol voor geluid

Ik had het al eerder over hoe je het spel kan spelen puur door gebruik te maken van het geluid in de omgeving. En dat is natuurlijk alleen maar mogelijk als je een magistraal kunstje van geluidsdesign hebt geïmplementeerd. Het spel is dan ook het beste te ervaren met een headset op want hierdoor komt de beklemmende sfeer niet alleen meer tot zijn recht (is dat een clicker die ik hoor of is dat gewoon de wind door de ijzige wereld?) maar lijkt het ook wel alsof je meer details mee krijgt. Ieder object klinkt anders, iedere ruimte beleef je anders qua sfeer en je probeert dan ook goed om de omgeving naast visueel ook op audio gebied goed in de gaten te houden want voor je het weet wordt je aangevallen uit een hoek.
Als je trouwens geen headset hebt maar wel een home cinema set dan kan je gelukkig deze ook bijna exact invoeren in het audio menu qua posities van de speakers. Het is precies wat iedere audio liefhebber zou verwachten van moderne games en Naughty Dog flikt dat even bij een van hun belangrijkste titels, er is in dat opzicht echt met iedere gamer lijkt het wel rekening gehouden.

Maar je kan wel gesproken dialogen hebben in een spel, uiteindelijk valt en staat een titel dan met een voice cast en gelukkig is dat bij The Last of Us 2 zoals je gewend mag zijn prima in orde. De cast is ijzersterk en weten op sommige momenten een traantje te brengen. De cinematische ervaring is in dat opzicht prima te noemen. Je zou bijna het gevoel hebben alsof je echt een film zit te spelen (wat ook gedeeltelijk klopt want alles is motion captured). 

Als dit een voorproefje is voor wat de volgende generatie gaat bieden qua geluid (en dit was niet eens met meerdere kanalen voor objecten) dan wordt het echt smullen.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de muziek, een prachtig muzikaal kunstwerkje is deze soundtrack weer te noemen waarbij je gedeeltelijk het gevoel hebt alsof wij terug in de tijd zijn gegaan met simpelere instrumenten, een prachtige muzikale ode aan het rustige leven in kleine dorpjes gecombineerd met akoestische versies van bekende nummers. Het is een soundtrack die perfect past bij de sfeer die het spel probeert neer te zetten en het geeft je meerdere keren het gevoel alsof je even stil wilt zitten, een vuurtje wilt maken en daar dan even rustig wilt genieten, tokkelend op je gitaar. Bijna jammer dat het spel daar niet voor geschikt is natuurlijk.

 

Conclusie:

Met The Last of Us II heeft Naughty Dog absoluut weer een pareltje weten af te leveren. Het spel is keihard en toont de mensen een spiegel met een zeer confronterend plaatje. Regelmatig zal je even moeten bijkomen van de brute emoties die het spel op je afgooit waarbij je misschien even stil moet staan om het te verwerken.

Grafisch ziet het spel er geweldig uit, men heeft heel veel aandacht besteedt aan zelfs de kleinste menselijke details wat misschien wel gedaan is om de impact nog groter te maken maar laat daarbij toch een paar dingen liggen die normaal gesproken niet zo een grote impact zouden hebben maar nu nog meer opvallen omdat juist aan die hele kleine details zo veel aandacht is besteedt. Want we moeten eerlijk zijn, als je kijkt naar de gameplay dan is die misschien wel wat soepeler geworden maar grotendeels nog steeds hetzelfde als deel 1 wat nog steeds prima te noemen is maar niet voor iedereen is weggelegd.

Dit spel doet eigenlijk bijna alles goed, het ziet er geweldig uit, het geluid is bijna perfect te noemen, het verhaal is meeslepend van begin tot eind al voelt het soms aan alsof men het iets te lang probeert uit te rekken waardoor je je afvraagt of een snellere gang door het verhaal niet gewenst was geweest.

Die paar kleine dingen kan ik het spel makkelijk vergeven maar, er is iets wat het voor mij niet het beste spel van het jaar kan maken en dat is een persoonlijk ding. Mijn game of the year moet mij na werk meteen weer naar mijn pc of console trekken tot ik ga slapen (na het meerdere malen te hebben uitgesteld). Het moet mij bij het ontwaken gelijk weer terug naar de console trekken om verder te spelen en helaas ontbreekt mij dat bij dit spel. Natuurlijk wilde ik graag meer weten over hoe het avontuur verder zou gaan maar de drang om andere dingen te laten liggen ontbraken. Sterker nog, ik werd nauwelijks gemotiveerd om verder te spelen, iets wat deel 1 juist wel voor elkaar kreeg. De band met Joel die voor Ellie moest zorgen was minder dan de drang om Ellie bij te staan in haar avontuur.

Het is al met al een spel dat je zeker niet mag missen als je een liefhebber bent van het origineel en het is ook wel vitaal te noemen dat je het origineel hebt gespeeld als je ook maar een fractie van de emotionele impact wilt beleven die het spel je wilt geven. Echter waar het origineel echt een nieuw gevoel van storytelling wilde geven moet gezegd worden dat dit spel dat niveau helaas net niet weet te te brengen. Het is in dat opzicht misschien iets te veel heen en weer aan het gaan om uiteindelijk je met een mokerslag weer terug te brengen naar de grond.

Een van de beste spellen van deze generatie maar helaas niet zo memorabel als het origineel. 

Gespeeld op een PS4 Pro.

The Verdict

9Amazing

The Good: Grafisch bijna next-gen te noemen | Audio liefhebbers kunnen hun vingers aflikken | Emotioneel | Bijna een speelbare film

The Bad: Gameplay weinig veranderd | Invisible Walls