Hoogtevrees

Hoogtevrees

 

De meeste mensen die mij kennen weten het wel, ik ben niet een fan van hoogtes. Tot een bepaald punt durf ik wel te gaan maar vaak wel zolang er bijvoorbeeld een muur naast mij staat waar ik even steun kan vinden echter over het algemeen zijn hoogtes absoluut niet mijn ding, tenminste, als het op een ladder is.

Ik heb het liefst gewoon een stevige stabiele ondergrond onder mijn voetjes (vliegen gaat dus ook zonder problemen, Top of the Rock in New York ging ook prima, zolang ik in de lift maar niet naar beneden keek omdat ze daar laten zien dat je omhoog gaat), wiebelt het of is er een grote afstand naar beneden recht voor mij en onder mij dan gaat het gewoon niet. En die “grote afstand” begint al te kriebelen op 1.5 meter hoogte (keukentrapje gaat dus nog wel). Op dat moment komt de angstzweet al naar boven en vind ik het gewoon echt niet fijn en begin ik ook te trillen.

 

Mijn leidinggevenden zijn er dan ook niet altijd gelukkig mee als er iets op hoogte moet worden gedaan omdat ik dat simpelweg niet doe (toevallig de lampen in het plafond in de gangen kom ik niet bij dus dat scheelt al).

Het is ook wel een beetje raar want ik kan op de ladder met trillende benen wel boven de deuren staan (stabiel en stevige bovenkant boven de deuren) maar als ik dan daar een banner op moet hangen gaat het niet want de ramen gaan schuin naar voren boven de grond en tja, gedachtes dat glas niet stevig is en het feit dat ik naar beneden kijk vanaf een hoogte zorgt er weer voor dat dat niet gaat.

Voor de cabinevensters hebben we gelukkig een laddertje zodat we niet meer op rugleuningen hoeven te balanceren en is het bij een muur waar ik me goed vast kan houden. Dit scheelt weer voor mij ook al vind ik het absoluut niet fijn en zegt mijn lichaam gewoon dat het te hoog is (gelukkig zijn de meesten niet zo heel erg hoog maar zaal 3, oei oei oei, ik ben er geen fan van).

 

Maar deze week is er iets gebeurd waardoor ik best trots op mijzelf ben.

Het begon vrijdag, ik moest een nieuwe collega trainen en er moest een lamp worden vervangen op de eerste etage bij de toiletten. Dit ging om een hoge ronde TL lamp en tja, te hoog voor mij want dat betekent bovenop de ladder staan. Mijn collega had de ronde kap er af gehaald maar wist niet hoe de lamp er uit moest dus ik besloot om het gewoon nog een keer te proberen. Ik hield me vast aan de ladder (en aan de muur die er gelukkig naast staat) en klom omhoog. Verving de lamp en schroefde de kap er weer op. Jeey me!

 

De dienstdoende manager dacht zaterdagavond (die ook vrijdagmiddag er was) om van dat euforische gevoel dat ik nog had daarvan gebruik te maken en vroeg of ik op de rode muur bij de grote trap de banner wilde vervangen door iets anders. Nu is er geen ophang systeem dus doen we dat met spijkers.

Nu ben ik al geen fan van de ladders maar om dat ook bovenop een trap te doen ben ik al helemaal niet een blije Joris maar ik dacht, waarom ook niet, als de ronde TL kan moet dit misschien ook wel lukken want ook hier weer een stevige muur alleen moet ik nu wel naar de bovenste tree van de ladder en tegen die muur aan leunen.

Gelukkig hield een collega de ladder stevig vast en hoewel ik stond te trillen op mijn benen hangt de banner nu wel :D.

gvr

Trots, blij en trillend op mijn benen heb ik daarna nog de banners vervangen tussen zaal 5 en 6, grote stevige ramen van veiligheidsglas en ook hier weer gelukkig plaatsen waar ik mij eventueel kon vasthouden.

Langzaam maar zeker begin ik er een beetje overheen te komen denk ik, goed, nog steeds trillend op mijn benen en tja, zweten als een gek (was gisteren echt niet normaal) maar na 11 jaar vriendelijk plagen (er wordt ook niet boos gereageerd als ik het niet doe, men heeft er alle begrip voor, ze weten het ook al ruim 16 jaar) begint het management hun aanmoedigingen wel een beetje te helpen.

Ik zeg niet dat ik altijd zo hoog zal gaan want het vergt echt ontzettend veel van mij maar misschien wel ietsje vaker. Gelukkig maar dat ik niet bij de lampen in het plafond kom, dat blijft ver uit mijn buurt en de grote blauwe ladder ga ik echt niet op.

Maar mocht ik ooit te overmoedig worden, dan is er altijd nog dit filmpje om me weer met beide voetjes op de grond te houden.

 


Tagged: