Opvoeding

Laten we het eens een keer gaan hebben over het opvoeden van kinderen. Let wel, deze blog is gebaseerd op observaties want ik heb zelf geen kinderen.

Tegenwoordig valt het mij op dat ouders hun kinderen voornamelijk vrij laten in het doen en laten. Waar ik bijvoorbeeld op een jonge leeftijd bij hoge uitzondering tot 20:30 mocht opblijven zie je tegenwoordig steeds vaker dat het normaal is dat kinderen om 22:00 nog steeds vrolijk televisie zitten te kijken of computerspelletjes zitten te spelen, dit onder het mom van “als het kind moe is valt die vanzelf in slaap”. En hoewel ik aan de ene kant de logica er van kan begrijpen moet je niet vergeten dat je kind de volgende dag misschien weer naar school moet en zich moet kunnen concentreren. Naar bed gaan is misschien niet het leukste voor een kind op een dag maar is misschien wel een van de belangrijkste dingen op een dag en dat moet je gewoon je kind aanleren.

Echter wat mij voornamelijk opvalt is dat eigenlijk de kinderen tegenwoordig steeds vrijer worden gelaten en hoewel dat niet altijd iets slechts hoeft te zijn kan dat in sommige gevallen ook niet altijd iets goeds zijn. Als voorbeeld geef ik een paar situaties die regelmatig plaats vinden op mijn werk.

Voorbeeld 1: Tijdens de pauze en na afloop van de voorstellingen rennen kinderen ongecontroleerd door de zaal (goed enthousiasme en blijheid, begrijpelijk) echter wordt dan ook regelmatig tegen het doek aangesprongen. Dit gebeurt ook regelmatig in de zalen waar de doeken zijn voorzien van een afscheiding om mensen op afstand te houden omdat de doeken speciaal voor 3D films zijn en dus ook kwetsbaar.  Toch gebeurt het regelmatig dat kinderen er tegen aan rennen, sterker nog, handstanden zijn de normaalste zaak van de wereld aan het worden lijkt het wel en begint zich ook langzaam maar zeker af te tekenen in de schermen. Maar als je er wat van zegt krijg je een boze ouder op je dak want wie ben jij om hun kind aan te spreken. In plaats van dat de ouders aandacht besteden aan hun kind is echter de mobiele telefoon een stuk belangrijker.

Voorbeeld 2: Kinderen klauteren over alle stoelen, zitten met hun voeten op de stoelen en als zij er op worden aangesproken dan krijgt niet het kind op zijn kop maar is het eerste wat soms wordt gezegd dat het kind toch zijn schoenen uit heeft? Het gaat niet alleen om de voeten, het gaat om manieren. Als je ergens te gast bent dan doe je dat gewoon niet.

Het grote probleem is gewoon tegenwoordig dat ouders die op dit moment jonge kinderen hebben vaak een strenge opvoeding hebben gehad, tot de millennials was een strenge opvoeding vaak de norm. Je mocht niet met je voeten op de stoelen, met twee woorden spreken, geen brutale mond en sterker nog, als je knoeide dan moest je het opruimen en altijd je bord leegeten. Echter de millennials denken daar anders over. Zij denken dat je kind beter gehoorzaamd als je hem als een gelijke behandelt, dat met minder regels je kind uiteindelijk beter opgevoed is en gehoorzamer zal zijn. Ook met het eten staat men meer toe tenslotte want energydrinks etc, dat hoort er gewoon bij in deze tijd lijkt het wel, dat het kind dan even later hyper rond rent dat is dan weer ADHD en niet het suikervolle dieet wat je je kind hebt gegeven.

Nu weet ik dat ik makkelijk praten heb, ik heb geen kinderen echter dankzij de millennials heb ik daar ook niet eens behoefte aan want wat een ongelooflijke monsters hebben jullie gecreëerd zou ik bijna zeggen. Niets opruimen omdat er personeel voor is, een brutale mond als je op je wangedrag wordt aangesproken en zelfs gewoon doorgaan ondanks een waarschuwing, wat is er toch aan de hand? Sterker nog, ouders die zelfs het wangedrag verdedigen onder het mom van “laat ze toch lekker spelen” of “het was maar een beetje popcorn” (wat dan in een zaal met 11 rijen op iedere rij ligt tot aan het doek).

Het punt dat ik eigenlijk wil maken is het volgende, mensen beginnen de millennials een beetje spuugzat te worden. Niet alleen qua arrogantie maar ook hoe zij hun kinderen opvoeden. De babyboomers krijgen van veel de schuld maar de opvoeding die zij later aan hun kinderen hebben gegeven zorgde er in ieder geval voor dat zij een gevoel van verantwoordelijkheid konden doorgeven aan hun eigen kinderen echter dat is blijkbaar mislukt en dan krijg je dus die huidige puinhoop waar wij nu mee zitten. Het erge is misschien wel dat de kinderen die nu opgroeien misschien nog wel nog lakser zijn wanneer zij kinderen krijgen met de opvoeding. Kinderen moet je gewoon niet behandelen als je beste vriend, je moet ze met redelijk strakke lijnen opvoeden zodat zij de grenzen weten wat goed en slecht is en laten we vooral ze het goede voorbeeld geven denk ik dan.

Maar goed, wie ben ik, ik ben opgevoed om tegen ouderen met twee woorden te spreken evenals tegen mensen die ik niet ken, mij is geleerd om te eten wat de pot schaft en om mij te gedragen als ik niet thuis ben, mijn rotzooi op te ruimen, om te luisteren wanneer er tegen mij wordt gesproken en om die persoon dan ook aan te kijken.

We zullen het zien waar het in de toekomst allemaal naar toe gaat met de kinderen en hun ouders. Wie weet is er nog hoop…