Het is zover, langzaam maar zeker naderen wij nu het einde van 2018 en dat betekent dan ook dat het tijd wordt om de score op te maken van de games die dit jaar zijn uitgekomen en daarbij dan ook mijn persoonlijke top 10!
Naast deze top tien heb ik overigens drie honorable mentions die absoluut de moeite waard zijn. De reden echter waarom zij niet in de top 10 horen is omdat zij vorig jaar al waren verschenen op de PS4 en dit jaar pas op de Xbox One. Echter omdat ik ze weer met heel veel plezier heb gespeeld vind ik toch dat ik ze moet noemen.
Honorable mention 1: Nier Automata. Het pareltje van 2017 mocht dit jaar ook verschijnen voor de Xbox One en zorgde daarbij er voor dat ik weer met heel erg veel genieten zat te genieten van dit epische verhaal. Misschien wel een van de beste spellen aller tijden en absoluut een van de hoogtepunten van dit jaar.
Honorable mention 2: Hellblade, misschien wel een van de meest invloedrijke spellen van 2017 waarbij de ontwikkelaar Ninja Theory niet alleen ons opnieuw wist uit te dagen maar ons ook bewust maakte van onze geestelijke gezondheid. Het spel draait om Senua, een Keltische krijger die op een avontuur is om haar geliefde te redden en hierbij gedurende haar reis gekweld wordt door de stemmen in haar hoofd die haar proberen af te leiden en verwarring te zaaien. Een magistraal werk waarbij het absoluut de moeite waard is om dit spel te spelen met een koptelefoon op om de ervaring nog intenser te maken.
Honorable mention 3: Below, een hele late binnenkomer zou je kunnen zeggen maar het spel is nu al volgens velen een pareltje. Ik ben er nog niet zo heel erg ver in maar ik zit er van te smullen.
De top 10!
Tijd nu voor het echte werk. Sommige spellen staan misschien wel te hoog, anderen misschien wel te laag maar vergeet niet, het is en blijft natuurlijk mijn mening. Het mooie van een mening is dat zelfs als ik een spel bijvoorbeeld een 10 zou geven hij alsnog lager kan staan dan een spel met een 7 want hoe je het ook bekijkt, bij mijn top 10 staat eigenlijk centraal hoeveel plezier ik heb gehad met dit spel en niet zozeer hoe goed het spel eigenlijk ook is, plezier is en zal altijd ook de belangrijkste factor blijven.
Nummer 10: Met hakken over de sloot maar hij heeft het net gehaald, ik heb het over misschien wel volgens velen het beste spel van het jaar maar ik kwam er gewoon niet doorheen. Red Dead Redemption 2! Het spel ziet er geweldig uit en biedt een indrukwekkende diepgang maar helaas is het spel zo ontzettend traag en is de besturing zo ontzettend lomp dat ik uiteindelijk maar de hoop heb opgegeven om het spel eigenlijk ooit uit te spelen. Waarom dan wel in mijn top 10? Omdat ik mijzelf uren kan verliezen in de wildernis, in het wilde westen waar eigenlijk altijd wel wat te beleven is. Het spel verliest mij misschien qua gameplay maar qua sfeer is het absoluut ongekend en zeker een van de beste games deze console generatie.
Nummer 9: Monster Hunter World. Een super uitdagende JRPG die je laat vechten tegen de grootste denkbare monsters in een heel groot avontuur. Misschien iets te moeilijk voor mij maar het spel heeft mij zeker flink wat uren weten te boeien. Zeker een aanrader als je een fan bent van de franchise maar wel een pittige titel als dit de eerste keer is dat je een Monster Hunter spel speelt. Het verhaal is misschien niet al te bijzonder maar wat een magistraal gevoel geeft dit spel je als je een monster hebt neergehaald, helemaal wanneer je dit met vrienden samenspeelt en je een joekel van een beest neer hebt gehaald.
Nummer 8: Detroit: Become Human, jarenlang werden wij er eigenlijk gek om gemaakt. Het leek er op alsof het een soort van action game zou gaan worden maar uiteindelijk werd het weer een soort van interactieve film waar wij Quantic Dream van kennen. Al moet gezegd worden dat dit wel meer actie bevat dan bijvoorbeeld Heavy Rain. Het spel weet je op een emotionele reis mee te nemen en hoewel je wordt aangemoedigd om het spel meerdere keren opnieuw te spelen kan ik het emotioneel denk ik niet aan om mijn best te gaan doen voor een slecht einde. Wat een verhaal.
Nummer 7: Jurassic World: Evolution. Ik geef eerlijk toe, ik ben een grote Jurassic Park fan en al sinds 2013 zit ik te verlangen naar een nieuwe theme park simulator gebaseerd op de films en dit jaar kregen wij dan ook eindelijk dat spel en eerlijk is eerlijk, het spel was genieten. Het bevatte eigenlijk alles waar ik naar zocht in een theme park achtig spel met dinosaurussen en als bonus ziet het er ook nog eens super uit en is het heerlijk speelbaar op de consoles.
Nummer 6: Assassin’s Creed: Odyssey, we gaan nog verder terug in de tijd en in plaats van het oude Egypte gaan wij naar het oude Griekenland. Om precies te zijn rond de tijd van de Spartanen die strijden tegen Athene. Het spel lijkt in eerste instantie misschien op een reskin van Assassin’s Creed Origins maar wanneer je je gaat verdiepen in het spel blijkt dat het eigenlijk veel dieper gaat. Dit spel is misschien wel de eerste stappen van de serie om over te stappen van action-adventure naar een RPG achtige gameplay (iets wat mede wordt versterkt doordat je nu kan kiezen tussen een mannelijk en vrouwelijk karakter, iets wat overigens weinig invloed heeft). De sfeer van het spel is geweldig en hoewel er weinig van het verhaal klopt in vergelijking met de echte geschiedenis voelt het wel heel erg tof aan dat je het gevoel krijgt dat je een klein beetje invloed hebt op hoe de gebeurtenissen zich hebben voltrokken in het verleden. Maar eerlijk is eerlijk, in veel aspecten heeft het verhaal nog maar weinig te maken met de serie zelf. Sterker nog, de onderdelen die men er in heeft gestopt voelen zelfs een beetje geforceerd aan. Misschien daarom wel geniet ik zo van het spel omdat het aanvoelt als een losstaand onderdeel in de serie en is dit misschien wel de eerste keer dat ik een spel uit deze franchise ga uitspelen.
Nummer 5: Forza Horizon 4, tijdens de E3 was het een verassing dat zo snel na deel 3 een vervolg eigenlijk kwam van deze populaire spin-off van de Forza Motorsport serie maar dit vierde deel zou meer worden dan alleen een open wereld racer, voor het eerst spelen namelijk de seizoenen een grote rol waardoor de wereld terwijl je speelt constant in verandering is. Het zorgt voor een bijzondere race ervaring door het prachtige Groot Brittanie met als hoogtepunt misschien wel Edinburgh waar je zelfs het beroemde kasteel een bezoekje kan brengen. De hoeveelheid aan details is indrukwekkend te noemen wanneer je rustig door de straten rijdt. Het enige wat ontbreekt is misschien wel de kerstversiering wanneer het seizoen winter aanbreekt. De opzet is echter grotendeels hetzelfde al zijn de challenges nog grootser geworden en ook wel wat pittiger te noemen. Aan de andere kant is het spel ook een stuk overzichtelijker geworden en heb ik er weer flink wat uren in gestoken sinds ik het spel heb mogen spelen via Game Pass.
Nummer 4: The Missing. Een van de meest intrigerende spellen van dit jaar is toch wel The Missing van Hidetaka Suehiro (Swery). Het spel draait om J.J. die nadat ze wordt geraakt door bliksem merkt dat zij niet meer dood kan gaan en moet daarbij zichzelf verwonden om puzzels op te lossen gedurende haar zoektocht naar haar vriendin Emily. Het spel is misschien wel een van de vreemdste spellen die ik ooit heb gespeeld maar van Swery zijn we dit dan eigenlijk ook wel gewend en is misschien wel te vergelijken met spellen als Limbo en Inside waar brute puzzels je af en toe terug brengen naar je beide voetjes op de grond. Het spel daarentegen heeft wel een belangrijke boodschap en is daar ook om geroemd die je na het uitspelen van het spel pas volledig zal begrijpen.
Nummer 3: Shadow of the Tomb Raider, alweer het derde avontuur van Lara sinds de serie is gereboot en niet alleen is het spel dit keer grootser dan ooit, het ziet er ook nog eens veel beter uit en ook qua gameplay zit het spel weer prima in orde. Waar Tomb Raider in vergelijking met Uncharted bijvoorbeeld qua verhaalvertelling tekort schiet weet men qua gamelay die serie weer te overtreffen en men wordt er ook in het algemene pakket ook steeds beter in. De sfeer van de Inca legendes zit er prima in, je ziet veel verwijzingen naar de legendes over het einde van de wereld die ze hadden (en waar je dus ook midden in zit). Het voelt gewoon iets wat uitstekend bij elkaar past en uiteindelijk ook alle losse eindjes uit de voorgaande spellen bij elkaar weet te knopen. Ik heb er van genoten van het begin tot het eind en ik hoop dan ook maar dat uiteindelijk dit deel goed genoeg heeft verkocht voor een mogelijk vervolg want het avontuur van Lara is pas net begonnen.
Nummer 2: God of War, voor mij de eerste God of War ervaring maar wat een avontuur was dit. Ik denk ook dat naar wat ik heb gehoord over de vorige games dat ik die ook niet tot het einde zou kunnen uitspelen maar dit spel was gewoon fenomenaal. Van begin tot eind was het een groots avontuur waar grote monsters zelfs moesten worden verslagen. Het verhaal was erg tof, wist mij van begin tot eind te boeien en het was fenomenaal te noemen hoe de band tussen vader en zoon was uitgewerkt. Je zou het namelijk niet verwachten van zo een bruut als Kratos maar het is eigenlijk een heel diepgaand en gevoelig avontuur afgewisseld met brute gevechten. Verder is de Noorse mythologie er misschien wel een die uitstekend past bij Kratos al vind ik de subtiele hints naar de vorige spellen en ook de gesprekken over en met de goden erg interessant en zeker heel tof uitgewerkt.
Nummer 1: Mijn persoonlijke verassing van het jaar en dat is toch wel onze vriendelijke Spider-Man. Ik twijfelde heel hard of ik het spel wel of niet zou moeten aanschaffen. Het spel leek mij namelijk in eerste instantie helemaal niets omdat de basis gameplay grotendeels gebaseerd is op een brawler met wat slinger mogelijk heden en het brawler gedeelte bij de Arkham serie zorgde er juist voor dat ik op een gegeven moment stopte met spelen van de Batman spellen. Ik ben namelijk geen liefhebber van Brawlers. Echter Spider-Man heeft een zeer prettige learning curve waardoor je aan het handje wordt genomen om de verschillende moves onder de knie te krijgen en voor je het weet heb je het spel zelfs uitgespeeld (let wel, dit duurt toch wel een uurtje of 15). Het spel wist mij zo te intrigeren dat ik uiteindelijk door speelde tot ik de Platinum Trophy behaalde voor deze PS4 Exclusive titel en dat is heel erg bijzonder al zeg ik het zelf. Mijn Game of the Year dus voor 2018! Een spel wat mij ongelooflijk veel plezier heeft gebracht, mij wist te verbazen op meerdere vlakken en zelfs mij enthousiast wist te maken voor de brawler gameplay. Misschien komt het wel door de Marvel films de afgelopen jaren dat ik er zo van heb genoten met al die referenties naar de comics die men er in heeft gebouwd, misschien heeft het overlijden van Stan Lee meegespeeld waardoor zijn cameo misschien wel nog mooier werd maar het gebeurt niet vaak dat ik emotioneel word van een spel (dit jaar is echt killing voor mij) en Spider-Man weet gewoon de juiste snaar te raken op meerdere aspecten.
En dat was dan het jaar voor mij. 13 spellen waar ik van heb genoten. Zoals je misschien ziet (nog) geen Switch spellen maar dat komt omdat ik die pas een weekje in bezit heb en dus ik daar naar mijn mening nog geen oordeel over kan geven (zit wel te smullen van Diablo 3). Toch moet ik zeggen dat zelfs zonder de Switch het maken van dit lijstje al moeilijk genoeg was. 2018 was een gamejaar dat 2017 wist te overtreffen ondanks dat ik heel veel niet heb gespeeld. Ik heb het gevoel dat ik dit jaar minder games heb gespeeld dan het vorige jaar en toch is het een mooier jaar geworden.
Voor volgend jaar ben ik een beetje huiverig. Er komen heel erg veel grote titels aan, een groot gedeelte in het eerste kwartaal vanwege de mogelijke angst voor Red Dead Redemption 2 eerder dit jaar en ik denk dan ook dat heel veel grote titels zullen worden ondergesneeuwd.
De komende tijd ga ik mij voorzichtig oriënteren op wat er uit gaat komen en natuurlijk ook op welk platform ik bepaalde titels zal gaan spelen. Zo denk ik bijvoorbeeld dat de Switch naast de Nintendo Exclusives ook mijn platform gaat worden voor de JRPG’s. Juist het trage tempo en de mogelijkheid om het in handheld mode te spelen zorgt er denk ik voor dat ik niet bang hoef te zijn voor inbranden van mijn OLED televisie want ik speel die spellen met de Switch als handheld. De Xbox One zal mijn mainstream platform gaan worden, spellen als Resident Evil 2, Kingdom Hearts 3 en natuurlijk ook Anthem zullen daar flink op worden gespeeld terwijl ik mijn PS4 denk ik voornamelijk zal gaan gebruiken voor de exclusives.
Het was mij het jaartje wel in ieder geval. Morgen hoop ik mijn top 10 aan films te gaan plaatsen en zondag een vooruitblik op de games en films voor volgend jaar.