Op 30 maart overleed mijn allerliefste opa (vader van mijn vader). Hij had een prachtig lang leven waarin hij veel plezier maar ook verdriet heeft gekend. Hij was zoals mijn zus omschrijft een trotse man en in zijn eigen manier ook een hele lieve man. Hij was een echte Springer, soms een kort lontje maar wel altijd bereid om iets uit te leggen en om te luisteren naar anderen. Het duurde even voor ik deze blog kon schrijven want waar bij het overlijden van een van mijn oma’s (de moeder van mijn moeder) de woorden uit mijn vingers vlogen was het bij opa wat zwaarder. De band met opa was namelijk hechter, was ook niet zo gek want opa woonde in Amsterdam, was dus heel dichtbij en kwam iedere maand zelfstandig naar Almere toe om een weekend bij mijn ouders te verblijven en een weekend bij mijn oom en tante.
Voor de crematie van mijn opa heb ik een paar woorden gesproken en hieronder neergezet. Nu werk wat rustiger is geworden voor mij en ik weer wat tot rust ben gekomen kan ik het even van mij afschrijven in deze blog. Ik mis opa, natuurlijk mis ik hem maar het is goed zo. Opa zijn overlijden heeft overigens ook een heel erg positief gevolg gehad en dat is dat de familie dichter bij elkaar is gekomen. Wij hebben meer contact, hebben ook afgesproken om vaker leuke dingen met elkaar te doen nu opa niet meer iedere maand onze kant op komt.
Lieve Opa met de treintjes,
Woorden schieten mij te kort om te omschrijven hoe groot de indruk is geweest die u uw leven heeft gemaakt op uw familie en voor ons op de wereld. Op de prachtige rouwkaart staat geschreven dat U niets meer te melden heeft maar dat is een taak die wij van u overnemen. Onvergetelijk zijn uw verhalen over hoe u als kleine jongen van kleins af aan hard heeft gewerkt. Hoe u als kleine jongen de groenteman hielp en met een dubbeltje per week dan naar de bioscoop ging om cowboy films te bekijken (en een cent van uw vader om zo wat te snoepen te kopen). Hoe u Oma ontmoette en met haar ging dansen en hoe trots u was op Hans en Peter met wat zij allemaal bereikt hebben. Jarenlang haalde u Sanne en mij met de fiets van de Anne Frankschool om daarna met de treintjes samen met mij door het hele land rijden terwijl de treintjes vrolijk over het spoor denderden en u ondertussen verhalen vertelden over hoe de treinen vroeger reden door de stad Amsterdam want treinen en Amsterdam, dat waren uw grootste hobby waar u uren over kon vertellen. Verhalen over de buurten, verhalen over de veranderingen in de stad, dat was waar u van hield.
De laatste tijd gaf u aan dat u zich oud begon te voelen (ondanks weigeren om hulpmiddelen te gebruiken want u was tenslotte niet oud) maar keer op keer stelde u een nieuw doel. De diploma uitreikingen van de kleinkinderen, de Noord-Zuidlijn zien rijden, Sanne’s bruiloft en de geboorte van uw achterkleinkind Kai die de Opa in u weer naar boven bracht.
Uw verhalen zullen altijd bij ons blijven samen met de herinneringen die wij van u hebben. Nu u er niet meer bent heerst er bij ons allen veel verdriet maar troosten wij ons dat waar u nu ook bent u daar samen met oma bent en dat geeft ons wat troost. U heeft misschien niets meer te melden maar wij zullen dat voor u doen.
Rust zacht lieve opa, u mag eindelijk gaan rusten na jarenlang hard te hebben gewerkt. Wij missen u en houden heel veel van u. Dank u voor alle verhalen en liefde, wij zullen u nooit vergeten.