Eerlijk is eerlijk, ik vind het vaak wel leuk om lijstjes te maken van wat mijn favoriete game of film was van het jaar. Dit jaar was een jaar dat anders was dan normaal en dus doe ik het qua games dit keer niet in een normaal lijstje en klaar maar geef ik een wat ruimere uitleg bij waarom ik het spel zo tof vond en wat voor een spel het is.
Tijd voor nummer 7: Ghost of Tsushima
Voor mij persoonlijk was dit spel een heel erg smakelijk tussendoortje. Het spel stond een tijdje op mijn radar maar verdween steeds even tussendoor om dan later weer terug te komen en weer te verdwijnen. Hoewel de beelden in de trailers heel erg sfeervol waren leek de gameplay voor mij in eerste instantie meer op een Assassin’s Creed Odyssey maar dan in Japan (en wat mij betreft is dat voorgevoel ook bevestigd).
Qua gameplay verwachtte ik dan ook niet al te veel originaliteit (is ook niet erg).
Waar het spel voor mij echt straalde was wel het respect voor de Japanse cultuur en samenleving. De tradities die men in eer moest houden in het spel en de prachtige vormgegeven wereld waar je doorheen loopt. De manier hoe je je weg moet zien te vinden in het oude Japan. Het heeft allemaal wat van het mysterieuze uit het oude Oosten en geeft daarbij een beetje het authentieke gevoel van de oude samurai. Het spel krijgt ook vanuit Japan lovende reacties op de manier hoe een westerse studio op deze wijze uiteindelijk om is gegaan met de Japanse tradities en dat ze het volgens velen niet beter had kunnen doen (behalve dan misschien de Japanse stemmen als originele stemmen aanhouden zodat de lipsync prima was, nu is het voor Japanners zoals wij Japanse spellen met Engelse dubs spelen).
Maar waar ik ook heel erg in was verbaasd was de gameplay. Want hoewel het heel erg veel overeenkomsten had met Assassin’s Creed Odyssey waren er ook heel veel verschillen. Zo vind je de weg door de wereld op een reguliere manier met waypoints maar vind je de weg door de wind te volgen, dien je vossen te volgen om bepaalde geheimen te ontdekken en hoewel het in het begin even wennen was moet ik zeggen dat ik er mede daardoor nog dieper in werd gesleurd. Het gevoel van immersie in deze wereld was geweldig en het spel voelde dan ook aan als een prachtig eerbetoon aan de Japanse cultuur in een Assassin’s Creed jasje (dan wel zonder daadwerkelijk de titel te dragen). En hoewel het een prachtige wereld is met een geweldige sfeer waren er toch wel een paar probleempjes.
Zo irriteerde ik mij mateloos aan de camera die naar mijn mening regelmatig tegenwerkte. Ook moet ik zeggen dat ik de sidequests eigenlijk weinig vond toevoegen aan het spel. Ze waren een beetje van het niveau van een simpele MMO waar je in de beginfase eigenlijk steeds iets simpels moest zoeken. Er zat heel weinig variatie in om het simpel te zeggen.
Maar het spel heeft mij flink vermaakt, het was echt genieten om in deze wereld voor uren rond te lopen en de wereld te verkennen. Het was alleen teleurstellend dat je qua activiteiten naast de main storyline eigenlijk erg beperkt bent qua afwisseling maar je ze toch nog moet doen om verder te levellen.
Een prachtige goedmaker is overigens de Akira Kurosawa modus, deze modus is bedoeld als eerbetoon aan de grote regisseur. Als je deze modus activeert dan verandert het beeld en ook de grafische stijl naar die van Akira Kurosawa en als filmliefhebber deed dat toch wel mijn hartje wat sneller kloppen. Iets wat de gun factor voor dit spel toch aardig deed groeien waardoor het spel ook uiteindelijk boven een spel als The Last of Us 2 deed belanden.
Ondanks alles, toch goed genoeg voor een 7e plek in mijn top 10.