Life is Strange is een verhalende game die je misschien wel het beste kan vergelijken met een point and click adventure in een modern jasje. Waar de nadruk bij veel games ligt op gameplay ligt die bij de Life is Strange serie steeds op de verhaallijnen. En hoewel sommige mensen denken dat de verhalen in eerste instantie misschien iets te veel tienerdrama leken ligt er eigenlijk een diepere betekenis in verborgen.
De kracht misschien wel van de Life is Strange verhalen is misschien wel dat hoewel er een bepaald supernatuurlijk jasje aan hangt de spellen toch voor veel mensen herkenbaar blijven. De karakters gaan een ontwikkeling door die veel mensen zelf ook meemaken of hebben meegemaakt waardoor zij wat echter voelen, echte emoties losmaken die je misschien niet op het eerste gezicht bij dit soort games zou verwachten, mede omdat de meeste point and click games toch iets te veel fantasy zijn te noemen en dat is misschien bij deze serie ook wel waar maar op een of andere manier weet dit bij veel mensen een gevoel van herkenbaarheid los te maken, emoties waar iedereen wel eens mee hebben geworsteld. Dit gevoel, deze laagdrempeligheid ook die de games hebben juist omdat het een point and click adventure is, dit zorgt ervoor dat de games ook een hele grote fanbase hebben gekregen.
De games worden regelmatig met wat lachen ontvangen door de gaming community, de reden hiervoor zijn vaak erg breed. Maar wat vaststaat is dat zelfs de meest hardcore gamers die deze games een kans hebben gegeven hierdoor gelijk geboeid verder hebben gespeeld en na afloop even een pauze nodig hadden om tot zichzelf te komen. Niet zozeer door de intense gameplay maar vooral door de intense verhaallijnen in de games. Persoonlijk vond ik het dan ook perfect om het te ervaren op de Nintendo Switch terwijl ik onderweg was, op een of andere manier vind ik dat de handheld zich daar perfect voor leent. Net als een uitstekend boek.
True Colors is misschien niet het beste deel in de franchise maar eerlijk is eerlijk, het is wel weer smullen van begin tot eind. Weet geen moment te verslappen en mij mee te nemen naar de wereld van Alex en naar de problemen waar zij mee moet omgaan. Het is dan ook zeker een game te noemen die mij weer weet te verbazen en mij weet mee te slepen. Wat ik persoonlijk ook zo fijn vind van de games en sich is dat zij episodisch zijn, je hoeft dus niet bang te zijn dat je mogelijk iets bent vergeten of dat je urenlang opnieuw moet spelen als je iets hebt gemist, je kan er voor kiezen om een episode opnieuw te spelen voor je verder gaat als je bijvoorbeeld een completionist bent of juist ieder detail en losse hint wilt verslinden al wordt je door het spel ook niet direct gestraft als je net een kleine hint hebt gemist. Misschien wel een game voor iedereen in dat opzicht. De kracht van de game is in dat opzicht dan ook dat als je voor het eerst deze game franchise speelt of alle voorgaande delen hebt gespeeld je gewoon in kan stappen zonder problemen omdat qua verhaal het gewoon ieder spel los van de voorgaande delen staat en qua gameplay het met het click and play gehalte eigenlijk zo oud is als de eerste games.