Afgelopen maandag is mijn vader overleden. Het klinkt bijna als een nachtmerrie die wakker is geworden, mijn allerliefste en sterke vader die er nu niet meer is. Maar toch klinkt het ook een beetje geruststellend dat hij er niet meer is. Want mijn vader was al een paar maanden ernstig ziek.
Nadat mijn vader een keer niet goed uit zijn woorden kwam ging hij samen met mijn moeder naar het ziekenhuis en kwam al snel het nieuws dat er nog meer onderzoek nodig was maar dat men het vermoeden had dat hij kanker had. En na de eerste scan kwam er nog wat hoopgevend nieuws, het was niet uitgezaaid maar helaas werd dat al heel snel opgevolgd door het nieuws dat het al te diep zat om weg te halen. Men kon het wel behandelen om zijn leven te verlengen maar genezen dat was niet meer mogelijk.
En toen nam mijn vader het dappere besluit om te kiezen voor “quality of life”, geen risicovolle operaties, geen chemo maar genieten van het leven dat er nog rest. Hoe kort dat ook mocht zijn. (uiteindelijk bijna 4 maanden)
En dus ging hij veel uit eten met mijn moeder, werd de band met mijn oom en tante (en de kids) een stuk hechter en uiteraard veel met mij naar de film. Films waar wij niet zo snel naar toe zouden gaan kwamen nu voorbij en zelfs mijn oom en tante gingen mee. Sterker nog, zelfs mijn moeder ging mee.
Mijn vader bleef zich sterk houden, de zomer ging voorbij en langzaam maar zeker zag je dat hij achteruit ging. Maar hij wilde naar de ScreenX zaal, hij wilde dat een keer meemaken voor hij zou gaan en dus gingen wij daar naar toe met mijn moeder en zwager. Genieten van Top Gun Maverick, even volledig in de film worden gezogen en daarna nog met mijn oom en tante naar Interstellar, de film die eigenlijk tien jaar geleden de grootste verandering in mijn leven startte na mijn conflict met mijn toenmalige huisbaas en uiteindelijk resulteerde in mijn eigen huis (wat nu onhaalbaar zou zijn).
Maar de laatste twee weken zag je dat het allemaal moeizamer ging. Het optimisme begon plaats te maken voor vrees, het ging allemaal niet meer zoals hij wilde en uiteindelijk kon hij tot zijn grote verdriet niet eens meer de trap op en moest hij beneden in een bed slapen, zijn ergste nachtmerrie. Maar misschien wel heel erg mooi want twee weken lang omringd door iedereen, praten met iedereen, mooie herinneringen ophalen, nog een keer een race bekijken, lekker eten, nog even thuis genieten en verwend worden.
Echter nu is het voorbij, papa is vredig ingeslapen in de armen van mijn moeder, zijn hand in mijn hand en omringd door familie die hij nog geen uur daarvoor nog bijna plat kneep in knuffels.
De pijn is voorbij pap, het verdriet hier zal nog wel even blijven maar weet dat wij heel erg veel van je houden en je zullen missen.