In 1993 bracht Steven Spielberg ons Jurassic Park, een film waarin de mensheid er in was geslaagd om dinosaurussen te klonen. Klonen was in die tijd net ontzettend in het nieuws dus perfecte timing. De film bracht ons voor het eerst realistische dinosaurussen op het scherm en liet menig kind met open mond naar het scherm kijken vol verwondering om daarna een spannend avontuur voorgeschoteld te krijgen en een strijd van mensen om te overleven, niet overwinnen want dat is een onmogelijke opgave maar overleven.
Jurassic World speelt zich echter 22 jaar later af en ik ben zelf geen klein kind meer. In die 22 jaar is er flink wat gebeurd, het park is door Masrani Corporation volledig onder controle gebracht, opgeknapt en gemoderniseerd en trekt nu per dag ruim 22.000 bezoekers. Aan het hoofd van het park staat Claire die aan het begin van de film druk bezig is met het promoten van de nieuw te ontwikkelen dinosaurus, de Indominous Rex, deze hybride dinosaurus is ontwikkeld om meer bezoekers naar het park te trekken echter terwijl ze daarmee bezig is komen ook nog eens haar neefjes Gray en Zach op bezoek die door hun scheidende ouders daar naar toe worden gestuurd zodat zij de scheiding kunnen afhandelen.
Aan de andere kant van het park wordt de keerzijde van het gehele project getoond met Owen die de raptors probeert te trainen, inGen probeert namelijk stiekem wapens van Dinosaurussen te maken en dan het liefst van de raptors echter zoals wij wel weten van de vorige films zijn het erg slimme beestjes die je niet zomaar even onder controle kan houden.
Echter de raptors zijn niet de enige slimme beestjes blijkt want de Indominous krijgt het voor elkaar om te ontsnappen en vanaf hier gaat het volledig mis. Ik zal verder ook niets over het verhaal onthullen om spoilers te vermijden (dit is namelijk allemaal in de trailers getoond).
Een wonder!
Hoewel The Lost World en Jurassic Park 3 mij een beetje teleurstelden was ik toch ontzettend benieuwd naar deze nieuwe film, mede alleen al om de marketing campagne rond de film. Men pakte namelijk het niet aan alsof men een film aan het promoten was (op de trailers na natuurlijk) maar een echt park, de website en veel posters gaven je de indruk dat het park daadwerkelijk echt bestond, via de website kan je in Amerika zelfs kaartjes kopen voor de film. Eerlijk waar geweldig gedaan en zelfs nu de film uit is heeft men dit bijgehouden en zal je nu op de site de chaos zien die heerst in het park, een knap staaltje marketing waar heel veel filmmaatschappijen van kunnen leren.
IJzersterk
De film had vanaf het begin af aan grotendeels de schijn tegen zich, de gedachte van een genetisch gemanipuleerde dinosaurus die uit zou breken en getemde raptors zorgden er voor dat fans van het eerste uur weinig vertrouwen leken te hebben dat de film overtuigend genoeg zou zijn voor ze want wie gelooft nu in tamme raptors? Echter langzaam maar zeker kwamen er meer beelden vrij en liet men ook wat meer zien van de Indominous en de raptors en begon men te denken dat het daadwerkelijk een goede film zou worden en verdraaid, bij de film zelf, bij de scene dat de monorail richting het park stuurde en de herkenbare melodie begon aan te zwellen kwam het kippenvel en kon de film bij mij al weinig kwaad meer doen, de nostalgie nam al inderdaad snel de overhand en naar mate er meer gebeurde raakte ik enthousiaster over de film, het park als geheel, de Indominous en zelfs de raptors wisten mij te verbazen en toen de film uiteindelijk was afgelopen snakte ik naar meer, de film verslapt eigenlijk geen moment, vanaf de noodzakelijke intro tot het einde zit je eigenlijk alleen maar je af te vragen wat er nu nog meer gaat gebeuren. Het einde is dan ook misschien wel het zwakste moment omdat het eigenlijk iets te open is voor een vervolg hoewel je je wel afvraagt hoe ze hier een vervolg op zouden kunnen maken terwijl dat eigenlijk ook bij het origineel het geval was.
Wat misschien wel meespeelde was de uitstekende cast, rijzende ster Chris Pratt die nu al twee jaar achter elkaar een geweldig filmjaar heeft en Bryce Dallas Howard die als Claire misschien erg onwaarschijnlijk lijkt als vrouw in mantelpakje op hakken blijkt eigenlijk bijna net zo bad-ass te zijn als Chris Pratt’s Owen. Laat je overigens door de hakken van Claire niet misleiden want de regisseur heeft onthuld dat zij die hakken constant heeft gedragen, al haar scenes had ze dus die hakken aan en heeft ze dus zeer ongemakkelijk moeten rondlopen. Voor mij was Jake Johnson overigens zeer goed gecast als een soort van alternatieve Ian Malcom echter dit keer is het geen wetenschapper die een soort van komische noot brengt maar een van de wat simpelere medewerkers van de Operations afdeling. Zijn karakter brengt niet alleen een was “down to earth” toon tot bepaalde scenes maar weet brengt ook een wat lichte komische noot naar de film om zo het toch soms wat luchtig te houden.
Niet perfect
Hoewel de film spannend is (spannender dan menig blockbuster van het afgelopen jaar), erg indrukwekkend er uit ziet en zeker vermakelijk is zijn er toch een paar kleine minpuntjes aan de film. Zo zijn sommige momenten van de film overduidelijk met heel veel greenscreen opgenomen, het gebruik is natuurlijk wel te verwachten maar waar het eerste deel nog veel gebruik maakte van animatronics was dat helaas bij dit deel grotendeels afwezig en waren eigenlijk alleen de kop van de meeste beesten daadwerkelijk aanwezig was waardoor soms een beetje van de magie verloren gaat maar gelukkig wordt dat grotendeels gecompenseerd door de scenes in het park waarbij je niet eens nadenkt over het feit of het echt of nep is.
De film weet op alle vlakken te overtuigen en de reclamecampagne er omheen weet alles zo goed en overtuigend te brengen dat ik maar al te graag naar dat park toe zou willen gaan en is dat uiteindelijk niet waar het om gaat? Dat film ons wilt laten denken dat je eigenlijk naar iets echt zit te kijken, dat je misschien wel jaloers bent op de mensen in beeld en dat je daar wilt zijn, dat je een van de sterren in beeld wilt zijn?
Conclusie:
Voor twee uur lang voelde ik mij weer als een klein kind, voor twee uur lang was ik weer vol bewondering naar de dinosaurussen aan het kijken en zat ik met een grote grijns op mijn gezicht, het gebeurt ook niet vaak meer dat ik een film vaker dan 1x bekijk in de bioscoop maar Jurassic World heeft ook dat bij mij voor elkaar gekregen. Het enige vervolg wat ze misschien zouden kunnen maken in deze tijd hebben ze gedaan en op een prachtige manier die eigenlijk niemand had verwacht, het is voor velen een droom om het park “open” te zien en natuurlijk weet je wanneer je naar de film gaat dat het fout gaat maar hoe dat had misschien niemand verwacht.
Als er misschien 1 film is die je dit jaar moet bekijken in de bioscoop dan is deze het wel want waar anders kan je dinosaurussen zo groots bekijken dat ze daadwerkelijk levensecht lijken.
Na lang wikken en wegen ben ik uiteindelijk tot de volgende conclusie gekomen:
After careful concideration I have decided to endorse this park. 9/10